مقایسه واکنش پذیری هیجانی و نظریه ذهن دختران براساس سبک های ابرازگری هیجانی مادران

هدف از پژوهش حاضر مقایسه واکنش پذیری هیجانی و نظریه ذهن کودکان بر اساس سبک های ابرازگری هیجانی مادرانشان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع علی-مقایسه ای بود و در دو گام به صورت آنلاین به انجام رسید. ابتدا با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، تعداد 105 نفر از مادرانی که نمرات آن ها در هر یک از پرسشنامه های ابرازگری هیجانی کینگ و امونز (1990)، دوسوگرایی در ابرازگری هیجانی کینگ و امونز (1990) و کنترل هیجانی راجر و نشوور (1987) یک انحراف استاندارد بالاتر از میانگین به دست آمد (در هر گروه 35 نفر) به گام دوم وارد شدند. در گام دوم برای دختران 10-12 ساله این مادران پرسشنامه های نظریه ذهن (موریس، 1999؛ بارون-کوهن، 2001) و واکنش پذیری هیجانی ناک (2008) اجرا شد. داده ها به روش تحلیل واریانس و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد میزان واکنش پذیری هیجانی (001/0=p) فرزندان مادران با سبک های کنترل و دوسوگرایی هیجانی به ترتیب بالا تر از سبک ابراز گری هیجانی است و نمرات نظریه ذهن (001/0=p) فرزندان مادران با سبک های کنترل هیجانی و دوسوگرایی در ابرازگری هیجان به ترتیب پایین تر از سبک ابراز گری هیجانی است. تبیین یافته ها نشان می دهد که در سبک کنترل هیجانی به سبب سرکوب هیجانات، کودکان واکنش پذیری هیجانی بیشتری داشته و توانایی پردازش هیجانات در آن ها پایین تر است؛ درحالی که در سبک ابراز گری هیجانی، تعادل در ابراز هیجانات باعث می شود کودک از آگاهی هیجانی بالایی برخوردار بوده و بهتر بتواند با دیگران ارتباط بگیرد.