پست مدرنیسم در ایران معاصر با تکیه بر آثار رضا قاسمی

پست مدرنیسم یکی از جنبش های مهم و تاثیرگذار چند دهه اخیر در بسیاری از رشته ها و حوزه های مطالعاتی مختلف ازجمله هنر، معماری، موسیقی، فیلم، ادبیات، جامعه شناسی، علوم ارتباطات، مد و فناوری است. پس از انقلاب اسلامی نیز به واسطه دگرگونی هایی که در عرصه های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی ایجاد شد، داستان های بسیاری با ویژگی های این مکتب نوشته شد که روایت غیرخطی و گسیخته یکی از ویژگی های اصلی آن هاست. نویسندگان معاصر ضمن تشکیک در الگوهای دهه های گذشته به دنبال یافتن شیوه هایی تازه در نگارش آثار خود بودند. رضا قاسمی نیز از نویسندگان برجسته پس از انقلاب در حوزه داستان نویسی پسامدرنیستی است که مهم ترین ویژگی آثار او به کارگیری نوعی خاص از روایتگری است که تاثیر زیادی بر دیگر عناصر داستان های وی نهاده است. هدف این پژوهش که با روش توصیفی و تحلیلی به نگارش درآمده، بررسی مولفه های پست مدرنیستی و ویژگی های روایتگری در داستان های پسامدرنیستی و تاثیر شیوه روایت راوی بر روند وقوع حوادث داستان های قاسمی است، مولفه هایی همچون عدم قطعیت وابهام روایی، آشفتگی زمانی، از هم گسیختگی و قطعه قطعه شدگی، ابهام، روایت مدور که نشان می دهد این مفاهیم پسامدرنیستی در آثار او، ثمره ی فرایند طبیعی روایتی است که به آشفتگی ذهن انسان معاصر می پردازد. انسانی که خود منعکس کننده ی آشفتگی های جهان اطراف خود است. همچنین تلاش شده تا با تحلیل عناصر مبهم رمان، برخی از ابهامات، آشکار و رمزگشایی شود. این پژوهش نشان می دهد که درک این داستان ها بدون شناخت ویژگی های روایتگری راوی دشوار و ناممکن است.