آسیب شناسی مبارزه با تبعیض طبقاتی بعد از انقلاب اسلامی ایران

انقلاب اسلامی ایران، نهضتی مردمی اسلامی است که اهداف مهمی را برای پیشرفت انسان و جامعه دنبال می کند. گرایش به تبعیض طبقاتی می تواند هستی پذیری برخی از مقاصد متعالی جمهوری اسلامی را با چالش مواجه کند. تمایل به تجمل گرایی، در لایه هایی از صاحبان قدرت، می تواند نوعی از حکمرانی غیر علوی را به نمایش گذارد و مشی غیر الهی و غیر مردمی این سبک از رفتار قادر است مشکلاتی را در مسیر تحقق اهداف انقلاب اسلامی ایجاد کند. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و بررسی دیدگاه ها، سعی در بازشناسی آسیب های گرایش به تبعیض طبقاتی دارد. ارایه تعریفی مشخص از اشرافیت و کاوش راهی برای رفع این آفت و اجتناب از آن؛ از گذرگاه فرهنگ سازی عمومی، توسعه نظارت مردمی و رسانه ای و جایگیری عنصر ساده زیستی، به عنوان یکی از مولفه های اصلی برای حضور در سمتهای جمهوری اسلامی، از جمله اهداف این پژوهش است. ضعف عملکرد نهادهای متولی ازجمله قوه مقننه، قوه مجریه، قوه قضاییه و نهادهای حاکم و همچنین دخالت افراد ذینفوذ و جناح های سیاسی در امر برخورد با تبعیض طبقاتی و اکتفای صرف به سخنرانی، از مهمترین علل رشد تبعیض طبقاتی در جمهوری اسلامی است.