حکم طلاق در زمان عادت ماهیانه از دیدگاه فقه و پزشکی

 تشکیل و حفظ کانون خانواده در راستای حفظ نسل و پاسخ‌گویی به یکی از نیازهای فطری انسان از جمله مقاصد و ضروریات پنج‌گانه شرع است. اصل در عقد نکاح، حفظ آن و جلوگیری از انحلال کانون خانواده است ولی این به معنای تن دادن به زندگی زناشویی تحت هر شرایطی نیست بلکه طلاق راهکاری برای پایان دادن به این نظام حقوقی و زندگی زناشویی است که باید در زمانی مناسب بدون اضرار به زن مورد استفاده قرار گیرد. یکی از موضوعات مورد اختلاف فقیهان، صحت طلاق زن در دوره عادت ماهیانه است که نقد و بررسی دقیق دلایل مورد استناد موافقین و مخالفین و نیز توجه به شرایط روحی و روانی زوجین در این زمان، منتهی به انتخاب دیدگاه صواب می‌شود.

مواد و روش‌ها: 

پژوهش حاضر با روش توصیفی تحلیلی حکم طلاق و اثر عادت ماهیانه بر آن را از دیدگاه فقها و علم پزشکی مورد بررسی قرار داده و به برخی از سوالات مهم این حوزه از قبیل تاثیر زمان و شرایط روحی و روانی زوجین در استفاده از حق طلاق پاسخ می‌دهد.

نتیجه‌ گیری: 

از نظر جمهور فقها حکم کلی طلاق با توجه به نصوص دینی و آثار سوء آن، کراهت است و استفاده از این حق باید در زمان مناسب و با رعایت شرایط خاص باشد. یکی از این شرایط عدم ایقاع آن در زمان عادت ماهیانه است که از لحاظ پزشکی آثاری همچون بی‌ثباتی خلقی، عصبانیت، فراموشی، اشکال در تمرکز و اختلال در عملکرد روزانه برای زن به همراه داشته و شرایط جسمی، روحی و روانی زوجه و تعادل رفتاری او، بر تصمیم زوج می‌تواند موثر باشد. جمهور فقها طلاق در این زمان را حرام، ولی صحیح می‌دانند، در حالی که با توجه به متون دینی و داده‌های پزشکی باید گفت طلاق در چنین حالتی حرام است و واقع نمی‌شود.