ارتباط بین شاخص فیتوکمیکال رژیمی و عوامل تن سنجی با پیشرفت کبد چرب غیر الکلی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

با توجه به شیوع بالای کبد چرب غیر الکلی در بیماران دیابتی نوع 2 و عوارض مخرب در کنار هم قرار گرفتن این دو بیماری، هدف این مطالعه ارزیابی ارتباط بین عوامل تغذیه ای مانند شاخص فیتوکمیکال رژیمی، عوامل تن سنجی مرتبط با چاقی شکمی و پیشرفت کبد چرب در بیماران دیابتی نوع 2 می باشد.

مواد و روش ها:

 در این مطالعه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو با  (Controlled Attenuation Parameter (CAP) score 270≤، اندازه گیری شده با روش الاستوگرافی گذرا (TE)) در گروه NAFLD و بیماران دیابت نوع دو با CAP score 270> در گروه کنترل قرار گرفتند. شاخص فیتوکمیکال رژیمی (DPI) بر اساس داده های بدست آمده از پرسشنامه بسامد خوراکی 147 آیتمی محاسبه گردیدند. هم چنین، اندازه گیری های تن سنجی و ترکیب بدن با استفاده از DEXA  (Dual-energy X-ray absorptiometry) انجام گردید. نسبت شانس و فاصله اطمینان (OR, 95% CI) پیشرفت کبد چرب در بیماران دیابتی برای شاخص های ذکر شده در گروه های مختلف آن ها با استفاده از رگرسیون لجستیک و مدل های تعدیل شده بدست آمد.

یافته ها : 

گروه NAFLD متشکل از 133 و گروه کنترل متشکل از 67 شرکت کننده می باشند. افرادی که مصرف بالاتر از میانه شاخص فیتوکمیکال رژیمی (DPI) داشتند، پس از تعدیل همه مخدوشگر ها به میزان 65% خطر کمتری برای پیشرفت کبد چرب نشان دادند (OR = 0.35, 95% CI: 0.12-0.98, P = 0.048). پس از تعدیل مخدوشگر ها و به طور مستقل از BMI، رابطه مستقیم معنی داری بین بالاترین سهک Trunk to Leg Ratio (TLR) (OR = 7.99, 95% CI: 2.43-126.26, P = 0.001) و Metabolic Score for Visceral Fat (METS-VF) (OR = 4.55, 95% CI: 1.46-14.2, P = 0.007) و پیشرفت کبد چرب یافت شد.

عوامل فیتوکمیکالی رژیم غذایی دارای اثرات محافظتی بر پیشرفت NAFLD در بیماران دیابتی می باشد. هم چنین عوامل تن سنجی METS-VF و TLR به عنوان دو شاخص جدید اندازه گیری چاقی شکمی که عامل خطری برای پیشرفت NAFLD می باشد، معرفی شدند.