اثر اسپیرولینا پلاتنسیس بر استرس اکسیداتیو و آسیب کبدی ناشی از نانوذرات اکسید آهن در کفال خاکستری (Mugil cephalus)

به واسطه تولید و کاربرد فراوان نانوذرات، مواجهه انسان و اکوسیستم ها با آن افزایش یافته است. افزایش استفاده از نانوذرات منجر به بالارفتن میزان ورود این مواد به محیط های آبی شده است.

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر محافظتی اسپیرولینا پلاتنسیس (Spirulina platensis) بر آسیب کبدی و استرس اکسیداتیو ناشی از نانوذرات اکسید آهن در کفال خاکستری (Mugil cephalus) انجام شد.

ماهیان جوان کفال خاکستری به طور تصادفی در 12 گروه مساوی تقسیم شدند: گروه 0: کنترل 96 ساعت، گروه 1: کنترل 60 روز، گروه 2: 15 میلیگرم به کیلوگرم وزن نانوذرات اکسیدآهن به مدت 96 ساعت، گروه 3: 15 میلیگرم به کیلوگرم وزن نانوذرات اکسیدآهن به مدت 60روز، گروه 4: 300 میلیگرم به کیلوگرم وزن جلبک اسپیرولینا به مدت 96 ساعت،گروه 5: 300 میلیگرم به کیلوگرم وزن جلبک اسپیرولینا به مدت 60 روز، گروه 6: 15 میلیگرم به کیلوگرم وزن نانوذرات اکسیدآهن به همراه 300میلیگرم به کیلوگرم وزن جلبک اسپیرولینا بصورت همزمان به مدت 96 ساعت، گروه 7: 15 میلیگرم به کیلوگرم وزن نانوذرات اکسیدآهن به همراه 300میلیگرم به کیلوگرم وزن جلبک اسپیرولینا بصورت همزمان به مدت 60 روز، گروه 8: 15 میلیگرم به کیلوگرم وزن نانوذرات اکسیدآهن به مدت 2 هفته و سپس آغاز دریافت روزانه 300 میلیگرم به کیلوگرم وزن جلبک اسپیرولینا به مدت 96 ساعت، گروه 9: 15 میلیگرم به کیلوگرم وزن نانوذرات اکسیدآهن به مدت 2 هفته و سپس آغاز دریافت روزانه 300 میلیگرم به کیلوگرم وزن جلبک اسپیرولینا به مدت 60روز، گروه 10: 300 میلیگرم به کیلوگرم وزن جلبک اسپیرولینا به مدت 2 هفته و سپس آغاز دریافت 15میلیگرم به کیلوگرم وزن نانوذرات اکسیدآهن به مدت 96 ساعت،گروه 11: 300 میلیگرم به کیلوگرم وزن جلبک اسپیرولینا به مدت 2 هفته و سپس آغاز دریافت 15میلیگرم به کیلوگرم وزن نانوذرات اکسیدآهن به مدت 60روز، در پایان آزمایش، نمونه های بافت کبد جدا و برای تعیین گلوتاتیون احیا شده (GSH)، سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT) و مالون دی آلدیید (MDA) تجزیه و تحلیل شدند.

در مطالعه حاضر، سطوح MDA در کبد به طور معنی داری افزایش یافت در حالی که فعالیت آنتی اکسیدانی SOD و GSH در کبد در گروه مواجهه شده باا IONPs در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت. درمان با اسپیرولینا پلاتنسیس به طور معنی دار باعث کاهش فعالیت های MDA و CAT و افزایش SOD و GSH کبدی در مقایسه با ماهی های تحت درمان با IONPs شد.

نتیجه گیری نهایی:

 این نتایج به وضوح نشان داد که SOD و GSH در مهار تشکیل رادیکال های آزاد اکسیژن در بافت کبد نقش دارند. آسیب کبدی ناشی از IONPs در ماهیان محافظت شده با اسپیرولینا باعث بهبود معنادار در تمام پارامترهای قبلی شد. درمان با اسپیرولینا پلاتنسیس از طریق مهار رادیکال های آزاد و فعالیت های ضد التهابی و همچنین بازسازی مکانیسم های سیستم دفاعی آنتی اکسیدان های درون زا، اثر محافظتی در برابر صدمات کبدی و استرس اکسیداتیو در کبد ماهی های مسموم با IONPs نشان می دهد.