تاثیر انعطاف پذیری در ارتقای کیفیت معماری داخلی مسکن حداقل (نمونه موردی: خانه بسیار کوچک هاروکی)

روند روزافزون رشد جمعیت و مهاجرت به‌شهرهای بزرگ در چند دهه اخیر، در زمینه مسکن بحران ایجاد نموده است و اهمیت تولید انبوه واحدهای مسکونی بیش از پیش مطرح شده است. در شرایط کنونی به‌علت گرانی مسکن، طراحی و تولید واحدهای مسکونی با متراژ کوچک بیش‌تر رواج یافته و بسیاری از خانواده‌ها، علی‌رغم عدم تامین نیازهایشان به‌زندگی در واحدهایی با متراژ کوچک رضایت داده‌اند. طراحی واحدهای آپارتمانی کوچک مبتنی بر انعطاف‌پذیری، می‌توانند به استفاده بهینه از فضا منجر شوند و بسیاری از نیازهای افراد را پاسخ دهند. هدف پژوهش حاضر، دست‌یابی به‌ویژگی‌های مسکن حداقل، واکاوی نحوه عملکرد انعطاف‌پذیری در مسکن حداقل و بررسی مدل مفهومی انعطاف‌پذیری در نمونه موردی می‌باشد. روش تحقیق پژوهش حاضر، توصیفی - تحلیلی است. در گام اول، از طریق مطالعات کتابخانه‌ای و اسنادی، به‌واکاوی مولفه‌های موثر در جهت ارتقای انعطاف‌پذیری مسکن حداقل پرداخته شده و مدل مفهومی استخراج گشته است. در گام دوم، مدل پژوهش در نمونه موردی خانه بسیار کوچک هاروکی، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. یافته‌ها نشان می‌دهد که انعطاف‌پذیری در فضای مسکن حداقل به‌تامین نیاز مخاطب کمک می‌کند و می‌توان در سه مرحله الف) طراحی سازه و فضا (سفت‌کاری)، ب) طراحی پوشش نهایی رو ساختار (نازک‌کاری) و ج) مبلمان و تجهیزات، از راه‌کارهایی جهت ارتقای کیفیت فضایی بهره برد. نتایج بیان‌گر این است که به‌مولفه‌های انعطاف‌پذیری در نمونه موردی (خانه بسیار کوچک هاروکی) توجه شده است، در بخش سفت‌کاری از نیم‌طبقه، جهت چندعملکردی نمودن فضا، در بخش نازک‌کاری از جداره‌های تاشونده و تغییرپذیر جهت تامین نیاز و کاهش اغتشاشات بصری و در بخش تجهیزات و مبلمان از مبلمان تاشو و متحرک بهره برده شده است.