بررسی اثر بخشی درمان های میان فردی بر اهمال کاری تحصیلی و اشتیاق عاطفی - شناختی (در بین دانش آموزان خانواده های شهر مشهد)

با توجه به اهمیت مسایل تحصیلی و انگیزشی در آینده افراد و اهمیت آن در توسعه جامعه این تحقیق با هدف بررسی اثر بخشی درمان های میان فردی بر اهمال کاری تحصیلی و اشتیاق عاطفی - شناختی شکل گرفت.

روش پژوهش: 

طرح این تحقیق از نوع آمیخته اکتشافی بود.  در بخش کیفی افراد متخصص، صاحب نظر و تراپیست رویکرد بین فردی انتخاب شد  و در بخش کمی کلیه دانش بر آموزان پسر مقطع متوسطه دوم جامعه هدف را تشکیل دادند که 30 نفر به سبب ضرورت گروه های 15 نفری در مطالعات نیمه آزمایشی  بصورت هدفمند انتخاب و  بصورت  جایگزینی تصادفی در تحقیق مشارکت یافتند در بخش اول که منطبق بر روش کیفی بود، بر اساس نظر خبرگان و بر اساس مبانی موجود رویکرد بین فردی متناسب با الگوی هدف منطبق با آموزش و ساختار گروه هدف دانش آموزان اصلاح شد و پس از این مرحله اثر بخشی رویکرد مورد نظر بر اشتیاق عاطفی شناختی و اهمال کاری تحصیلی بررسی گردید. قبل و پس از اجرای مداخله بر روی گروه آزمایش هر دو گروه  پرسشنامه محقق ساخته اشتیاق شناختی - عاطفی و اهمال کاری تحصیلی را تکمیل کردند.  

بر اساس یافته های بدست آمده درمان بین فردی بر افزایش اشتیاق عاطفی - شناختی و کاهش اهمال کاری تحصیلی اثر گذار بوده است و رویکرد مورد نظر بر اساس اتای سهمی  69 درصد تغییرات  واریانس در کاهش نمرات اهمال کاری و 61 درصد افزایش نمره در اشتیاق را در  پس آزمون را پیش بینی می کند.

رویکرد مداخله بین فردی با ایجاد یک رابطه سالم ارتباطی و بر اساس هدف قرار دادن مشکلات روابط بین فردی بر بهبود شرایط و پذیرش فرد در گروه دوستان و محیطی اثر مثبت دارد.