اثرپذیری شاعران برجسته سبک خراسانی در وصف معشوق از معلقات سبع

معلقات سبع یکی از درخشان ترین آثار شعری در عصر جاهلی و آیینه تمام نمای آن است که فرهنگ آداب و رسوم زندگی مردم و همچنین موقعیت جغرافیایی و اجتماعی و ادبی آن عصر را نشان می دهد. بسیاری از پژوهشگران در زمینه های مختلف ادبی بر روی آن کار کردند؛ زیرا معلقات سبع، شناس نامه عصر جاهلی است و درک درست این اشعار و بررسی آن ها از جوانب مختلف، راهی برای شناخت عصر جاهلی است. ادبیات عرب به دلیل هم جواری جغرافیایی تمدن های عربی و ایرانی از مهم ترین دریچه های تاثیر فرهنگ و زبان عرب بر ادبیات فارسی است، اگرچه این تاثیر، متقابل و عمیق است؛ اما بی گمان تاثیر ادبیات عرب بر شاعران دوره های آغازین ادبیات فارسی عمیق تر و بزرگ تر است. یکی از اهداف اصلی این پژوهش، تحلیل و مقایسه اثرپذیری ساختاری و مضمونی شاعران برجسته سبک خراسانی در وصف معشوق از معلقات سبع است. اکثر صاحب نظران، متفقند که شاعران ایرانی در سرودن اشعار مربوط به اطلال و دمن، دنباله رو شاعران عرب بوده اند و از شاعران عرب تقلید کرده اند. جستار حاضر با روش تطبیقی و رویکرد توصیفی-تحلیلی می کوشد تا اثرپذیری ساختاری و مضمونی شاعران برجسته سبک خراسانی در وصف معشوق از معلقات سبع را مشخص سازد و به این پرسش ها پاسخ دهد که میزان تاثیرپذیری شاعران برجسته سبک خراسانی در زمینه وصف معشوق از شاعران معلقات چگونه است؟ و کدام شاعر سبک خراسانی تاثیر بیشتری از شاعران معلقات گرفته است؟