اثرات محیط رویی سلول های بنیادی مزانشیمی تیمار شده با کورکومین بر روی فیبروز قلبی ناشی از انفارکتوس میوکارد

 مقدمه:

 هدف کلی از مطالعه ی حاضر، ارزیابی آثار حمایتی ترشحات سلول های بنیادی بافت مزانشیمال مغز استخوان تیمار شده با کورکومین بر روی فیبروز قلبی در موش صحرایی بود.

تعداد 18 سر موش صحرایی نر بالغ به صورت اتفاقی به سه گروه 6تایی؛ گروه شاهد سالم (نرمال سالین)، گروه شاهد بیمار (ایزوپروترنول)، گروه درمان (ایزوپروترنول + محیط رویی سلول های بنیادی تیمار شده با کورکومین) تقسیم شدند. پس از خون گیری، استخوان های ران و درشت نی جدا شده و برای کشت سلول های بنیادی مورد استفاده قرار گرفتند. ترشحات سلولی استخراج شده از سلول های مغز استخوان از طریق ورید دمی تزریق شد. همچنین نمونه های قلب به دست آمده، وارد فرمالین 10 درصد شد و از نظر بافت شناسی ارزیابی گردید. سطوح سرم لاکتات دهیدروژناز (Lactate dehydrogenase) LDH و کراتین فسفوکیناز (Creatine phosphokinase) CPK اندازه گیری شد.

تزریق زیرجلدی ایزوپروترونول منجر به القای سکته ی قلبی همراه با افزایش CPK و LDH سرم خون در مقایسه با گروه شاهد طبیعی شد. در مقابل تزریق داخل وریدی محیط رویی سلول های بنیادی در کاهش معنی دار سطوح  CPKو LDH در مقایسه با گروه شاهد بیمار نتیجه داد. همچنین میزان فیبروز در گروه محیط رویی کاهش معنی داری نسبت به گروه شاهد بیمار داشت. اما میزان التهاب و ادم قلب در هر دو گروه، دارای تفاوت معنی داری با گروه شاهد بود.

تزریق تک دوز محیط رویی سلول های بنیادی مزانشیمی تیمار شده با کورکومین می تواند به طور قابل ملاحظه ای آثار مضر ایزوپروترونول را تضعیف کرده و فیبروز قلبی را کاهش دهد.