نمادپردازی آفتاب (خورشید) در آثار عطار نیشابوری

نماد یا سمبل از زمره ی صور خیال شاعرانه است که به دلیل تعدد مفاهیم و ظرفیت معنایی گسترده ای که از آن برخوردار است، در جایگاهی فراتر از استعاره جای دارد. در نماد، یک واژه افزون بر حفظ معنای حقیقی خود، یک یا چند معنای غیرحقیقی (مجازی) را دیگر نیز در بر می گیرد. هدف از نگارش این مقاله نمادپردازی آفتاب (خورشید) در آثار عطار نیشابوری است که به روش کتابخانه ای و به شیوه ی توصیفی تحلیلی صورت گرفته است. محققان در این مقاله به دنبال جواب این سوال اند که واژه ی آفتاب در منطق الطیر، مصیبت نامه، اسرارنامه و الهی نامه ی عطار در قالب چه نماد و رمزی به کار رفته است؟ حاصل پژوهش نشان می دهد که عطار در آثار خود، آفتاب را بیشتر در معانی و رمزهای مقدسی همچون حضرت حق، انسان کامل، توصیف انسان و عمر او، وحدت وجود و فانی شدن در حق و توصیف پیامبران و روح و روان به کار برده است.