تاثیر سوررئالیسم بر داستان نویسی معاصر ایران

مکتب های ادبی از کلی ترین تقسیم بندی هایی است که انواع ادبی تمامی ملل گوناگون را در برمی گیرد. به عبارت دیگر تمامی آثار ادبی جهان زیر مجموعه مکتب های ادبی هستند. مکتب های ادبی با کلاسیسیسم آغاز و به سورریالیسم منتهی می شوند. سورریالیسم جنبشی هنری بود که در سال 1922 به طور رسمی از فرانسه آغاز شد و فراواقع گرایی نامیده شد. زمانی که داداییسم در حال از بین رفتن بود، پیروان آن به دور آندره برتون که خود نیز زمانی از داداییست ها بود، گرد آمدند و طرح مکتب جدیدی را پی ریزی کردند. شیوه این مکتب بازتاب نابسامانی ها و آشفتگی های قرن بیستم بود. این مکتب لایه های ذهنی انسان را مورد کاوش قرارمی دهد و به واقعیت چندان اهمیتی نمی دهد. آن چه که در این مکتب مهم است، مسایلی از قبیل خیال، توهم، ضمیرناخودآگاه و پیچیدگی های ذهن و ضمیر آدمی است. سورریالیسم را می توان یک جنبش هنری-اجتماعی بنیادستیز به شمار آورد؛ زیرا این مکتب در پی جنگ جهانی به وجودآمد و عصیانی بود بر ضد تمام قوانین و قواعد موجود در عرصه هنر. در واقع سورریالیسم خلاصه ای از مکتب های پیش از خود بود. از طرف دیگر چون سورریالیسم ریشه در بسیاری از فرهنگ های گوناگون ملل شرقی مانند آیین بودایی، تصوف اسلامی و... دارد، شناخت کامل آن امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. در این پژوهش در صدد هستیم تا علاوه بر آشکار ساختن تفاوت های بین سورریالیسم ایرانی و غربی، میزان تاثیر مکتب سورریالیسم بر داستان نویسی معاصر ایران را بر اساس سه رمان بوف کور، ملکوت و شازده احتجاب مورد بررسی قراردهیم.