تحلیل گفتمان رویکردهای سنت گرایی و تاریخی نگری در مبانی نظری هنر اسلامی

رویکرد ها و تعاریف متنوع و گاه متفاوت در مطالعات هنر اسلامی، بررسی شاخه های مختلف این هنر را دچار پیچیدگی کرده است. سنت گرایی و تاریخی نگری، دو رویکرد غالب در این شاخه ی هنری، هر یک به گونه ای به هنر اسلامی می نگرند. اصل در سنت گرایی بر سنت و اصول تغییرناپذیر نهاده شده، درحالی که در تاریخی نگری تاریخ و زمینه های آن است. سنت گرایان هنر-اسلامی را نتیجه ی فیضی می داند که در وجود هنرمند جریان یافته و آموزه های خرد جاویدان را در اثر هنری به تجسم صوری رسانده، اما نگاه تاریخی نگر آثار هنری را محصول جبر تاریخی و زمینه های آن در دوره های مختلف می داند. این تفاوت ها و مواردی از این دست، باعث پیچیدگی در بررسی آثار هنری حتی در جشنواره های معتبر شده و معیار های گوناگون و گاه متعارضی برای داوری آثار هنر اسلامی در نظرگرفته می شود. این پژوهش به روشی توصیفی تحلیلی و تحلیل گفتمان، با رویکردی تطبیقی در صدد است تا به پرسش های؛ تحلیل گفتمان این دو رویکرد غالب در هنر اسلامی چگونه است؟ و چرا با وجود این دو گفتمان غالب، درتعریف هنراسلامی و شاخص های اصلی آن وحدت نظروجود ندارد؟ پاسخ دهد و زمینه ای فراهم نماید تا شرایط تعدیل تعاریف و یا طرح تعریف جامع تر فراهم شود. از یافته های پژوهش می توان عدم شباهت در اجزای گفتمانی، ایجادگفتمان و خرده گفتمان ها اشاره کرد.