بازشناسی هویت فرهنگی ارامنه جلفای اصفهان با تاکید بر روابط بینافرهنگی با ایرانیان

ارمنستان ازجمله مناطقی است که در طول تاریخ دستخوش حملات پیاپی اقوام متفاوت گردیده و در تقابل با فرهنگ های سایر اقوام قرار داشته است. پس از حملات مکرر عثمانی ها به این سرزمین و مهاجرت این قوم در دوره «شاه عباس اول»  به ایران و واگذاری امتیازات ازسوی وی به آنان مبنی بر بهره گیری ارامنه در اوضاع اقتصادی، سیاسی و فرهنگی، می توان شاهد ایجاد ارتباط بینافرهنگی با ایرانیان و در عین حال ماندگاری هویت قومی ارامنه بود. این امر به پیشینه تاریخی مشترک این دو قوم در ایران باستان و پیش از دوره صفوی بازمی گردد، چه بسا سرزمین ارمنستان در ادوار باستانی ایران توسط پادشاهان ایرانی اداره می گشت. پژوهش حاضر درپی پاسخ گویی به این پرسش است که، چه عواملی باعث ایجاد روابط بینافرهنگی ایرانیان با ارامنه ارمنستان شد؟ ازاین رو، فرض بر آن است که زمینه های مشترک تاریخی و فرهنگی ایرانیان و ارامنه از دوران باستان باعث ایجاد تعامل میان این دو قوم در دوره صفوی شده است. باتوجه به اهمیت مهاجرت ارامنه به ایران در دوره صفوی، پرداختن به چگونگی ایجاد تعامل میان آنان با ایرانیان حاکی از ضرورت انجام این پژوهش است که در این راستا هدف پژوهش حاضر، شناخت زمینه های ایجاد روابط بینافرهنگی ایرانیان با ارامنه ارمنستان، بررسی مولفه های موثر در هویت قومی ارامنه و نیز واکاوی اشتراکات فرهنگی ایرانیان و ارامنه می باشد. این پژوهش ازنظر هدف بر شیوه توسعه ای استوار است و ازلحاظ روش و ماهیت برمبنای تحقیقات تاریخی و توصیفی-تحلیلی می باشد؛ لذا با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و منابع معتبر سعی در پیش برد اهداف داشته است. نتایج حاصل نمایانگر آن است که در ادوار ایران باستان، حکومت های هخامنشیان و اشکانیان نسبت به سایر دولت ها از تعامل قابل توجهی با سرزمین ارمنستان برخوردار بوده و پیشینه مشترک آن ها حاکی از تعاملات این دو قوم در زمینه هایی هم چون: زبان، اعیاد، موسیقی و معماری است. با این وجود هویت آنان دارای مشخصه های عینی و ذهنی مستقل بود که موجب حفظ ارزش ها و ماندگاری هویت قومی ارامنه در ایران دوره صفوی گشت.