تعدیل اثرات استرس مزمن از طریق افزایش فعالیت سیستم آدرنرژیک

زمینه و هدف :

سیستم نورآدرنرژیک در بروز رفتارهای مرتبط با استرس و اضطراب دخیل است. مسیرهای عصبی استرس و سیستم نورآدرنرژیک در هیپوکمپ اثرگذاری دوطرفه بر یکدیگر دارند. لذا، در این مطالعه به بررسی اثر فعال سازی سیستم نورآدرنرژیک بر اضطراب و یادگیری در شرایط استرس پرداخته می شود.

به موش های نر بالغ با وزن230-180 نژاد ویستار، استرس مقیدکننده به صورت حاد (3 روز) یا مزمن (21 روز) داده شد. یوهمبین با دوز 2 میلی گرم/کیلوگرم (تجویز داخل صفاقی) جهت فعالسازی سیستم نورآدرنرژیک تزریق گردید. پس از 24 ساعت از آخرین جلسه استرس، یادگیری اجتماعی و سپس اضطراب و رفتار جستجوگرانه و تشخیص شی جدید در حیوانات بررسی گردید.

میزان همجواری با موش آشنا (غریبه 1) نسبت به کنترل در اثر استرس حاد (0/01 >p) و مزمن (0/001 >p) کاهش و با موش غریبه (غریبه 2) افزایش یافت. زمان حضور در بازوی باز ماز بعلاوه مرتفع در اثر استرس حاد و مزمن و تجویز یوهمبین نسبت به کنترل کاهش (0/001 >p) و در بازوی بسته (0/001 >p) افزایش پیدا کرد. میزان بی حرکتی در آزمون زمینه باز در اثر استرس حاد (0/01 >p) و مزمن (0/001 >p) افزایش یافت، درحالی که بدنبال تجویز یوهمبین در گروه استرس مزمن کاهش (0/001 >p) یافت. زمان گذرانده شده با شی آشنا در اثر استرس مزمن افزایش (0/001 >p) و در شرایط استرس حاد و تجویز یوهمبین کاهش (0/001 >p) یافت.

این مطالعه نشان داد که افزایش فعالیت سیستم نورآدرنرژیک باعث تعدیل اثرات استرس مزمن می گردد، که حاکی ازهمکاری احتمالی سیستم گلوکوکورتیکوییدی و آدرنرژیک می باشد.