تبیین رویکرد اکوزوفی در ارتقای پایدارسازی میراث بومی اکوموزه ها (نمونه موردی موزه میراث روستایی گیلان)

با مصرف بی رویه انرژی و مخاطرات ناشی از آن، که به نگرانی جهانی تبدیل شده است، روز به روز توجه به فناوری های بومی اهمیت بیشتری مییابد. در فرآیند جهانی شدن ، تنوعات فرهنگی محلی رو به تهدید رفته اند و در این میان دغدغه تضعیف ریشه های هویتی متنوع و به ویژه اختلافات فرهنگی متعلق به جمعیت های روستایی، همواره به عنوان چالش اصلی مباحث بین المللی مطرح بوده است. پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش رویکرد اکوزوفی در ارتقای پایدارسازی میراث بومی اکوموزه ها تدوین شده است تا به این سوالات پاسخ داده شود: رویکرد اکوزوفی چه نقشی در ارتقای بحث پایدارسازی میراث بومی اکوموزه ها دارد؟ ا کوموزه ها چگونه می توانند با در نظر گرفتن این رویکرد ضمن توسعه برخی از توان های محیطی شان، نقش معناداری در زمینه شناخت و ادراک فضای سنتی خرده فرهنگ ها را ایفا کنند؟ این پژوهش به صورت تطبیقی و با رویکردی کیفی به کمک مطالعات اسنادی صورت گرفته است که در آن از روش تحقیق تاریخی-تفسیری در بخش گردآوری مبانی نظری-تاریخی و روش تحقیق توصیفی-تحلیلی در زمینه بررسی نمونه مورد مطالعه (موزه میراث روستایی گیلان) استفاده شده است . جامعه آماری شامل تمام اکوموزه ها می باشند و جامعه نمونه شامل آن تعداد از اکوموزه ها می باشند که از نظر شباهت های کالبدی و عملکردی دارای قرابت های سبک شناسانه می باشند. در نهایت مدل تحلیلی پژوهش براساس تطبیق رویکرد اکوزوفی از دیدگاه گاتاری و رویکردهای زمینه گرایی، پایداری اجتماعی و معماری زیست واره طراحی شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهند در مقایسه تطبیقی هریک از مولفه های اکوزوفی در سه سطح اکولوژی ذهنی، اکولوژی اجتماعی و اکولوژی طبیعی با رویکردهای مورد بررسی (شامل پایداری اجتماعی، زمینه گرایی فرهنگی-اجتماعی و معماری زیست واره) شباهت های معناداری وجود دارد و این شباهت ها در اکوموزه ها و به ویژه موزه میراث روستایی گیلان در قالب شبا هت های عینی ، عملکردی و کالبدی تجلی یافته است. اکوموزه ها با بهره گیری از رویکردهای نوین پایداری اجتماعی و زمینه گرایی فرهنگی صورت و معنای جدیدی از واژه های میراث، حفاظت و آموزش را به بازدید کنندگان و خرده فرهنگ خود هدیه می دهند.