روش شناسی ارزیابی و بازطراحی شبکه پایش سطح آب زیرزمینی، بخش دوم: ارزیابی شبکه پایش توسط روش احتمال پذیرش (مطالعه موردی: آبخوان شیروان، خراسان شمالی)

شبکه های پایش آب زیرزمینی داده های مهمی را ارایه می دهند که برای درک دینامیک سامانه های هیدروژیولوژیکی ضروری هستند. ازآنجاکه هزینه نصب و نگهداری شبکه های پایش آب زیرزمینی بسیار زیاد است، طراحی بهینه و ارزیابی اثربخشی شبکه پایش ضرورت می یابد. این مقاله کاربرد یک روش جدید زمین آماری را مبتنی بر مفهوم «احتمال پذیرش»، با هدف بهینه سازی شبکه چاه های مشاهده ای موجود در آبخوان آبرفتی شیروان، واقع در استان خراسان شمالی، ارایه می نماید. به‏این منظور با انتخاب واریوگرام مناسب و با استفاده از کریجینگ معمولی، احتمال پذیرش در آبخوان محاسبه شد. سپس بر اساس الگوی مکانی سطح آب زیرزمینی، احتمال پذیرش برای بخش های مختلف آبخوان محاسبه و مقادیر «دقت پذیرش» در سطوح احتمالی مختلف تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد با شبکه چاه های مشاهده ای موجود، 19/2 درصد از سطح آبخوان دقت پذیرش بسیار بالایی دارد. از سوی دیگر، با اصلاح شبکه چاه های مشاهده ای موجود و اضافه شدن نقاط پیشنهادی، 46/7 درصد از سطح آبخوان دقت پذیرش بسیار بالایی خواهد داشت. بنابراین، به نظر می رسد ایجاد چاه های مشاهده ای جدید در نقاط پیشنهادی و یا جابه‏جایی چاه های کم اهمیت به این نقاط، باعث افزایش دقت پذیرش و بهبود کارایی شبکه چاه های مشاهده ای موجود می شود.