بررسی فراوانی خشونت علیه پرستاران و عوامل موثر بر آن در بیمارستان های شهرستان آبادان

مواجهه با خشونت در محیط کار به عنوان عامل خطر تهدید کننده سلامتی کارکنان محسوب می شود. پرستاران نیز به دلیل حضور و فعالیت در مراکز درمانی و ارتباط مستقیم با بیماران و همچنین قرار گرفتن در معرض تنش های متعدد در معرض انواع خشونت قرار دارند. لذا این مطالعه باهدف تعیین فراوانی خشونت علیه پرستاران و عوامل موثر بر آن در پرسنل شاغل در بیمارستان های شهرستان آبادان صورت گرفته است.

این مطالعه یک تحقیق توصیفی-مقطعی بود که جامعه آن را کلیه 489 پرسنل پرستاری که در طی انجام پژوهش در بیمارستان های شهر آبادان مشغول به کار بودند، تشکیل می داد. در این مطالعه نمونه پژوهش همان جامعه بود که به صورت سرشماری موردمطالعه قرار گرفت. ابزار جمع آوری داده ها شامل دو پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه "خشونت محل کار در بخش سلامت" بود. پس از تکمیل و جمع آوری پرسشنامه ها، تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS صورت گرفت. در تحلیل از آمار توصیفی و آزمون های تی و کای دو در آمار استنباطی استفاده شد.

یافته ها: 

میانگین سن شرکت کنندگان 3/8 ± 8/30 سال و میانگین سابقه کار افراد 33/8 ± 77/12 بودند. اکثر افراد موردپژوهش (77 درصد) زن بودند. 52 درصد از پرستاران خشونت کلامی، 6/15 خشونت نژادی (قومیتی) و 12 درصد خشونت فیزیکی را تجربه کرده بودند. همراهان بیماران بیشترین ایجادکننده خشونت فیزیکی (6/80 درصد) و خشونت کلامی (1/57 درصد) بوده اند. مشخصات جمعیت شناختی شامل سن، جنسیت، سابقه کاری و سطح تحصیلات با خشونت کلامی و فیزیکی ارتباط معنی دار داشتند. در این مطالعه بر طبق نظر پرسنل پرستاری، در اکثریت مواقع نبودن امکانات امنیتی، فقدان وجود قوانین و مقررات بازدارنده و کمبود آگاهی مردم نسبت به وظایف پرستار از عوامل ایجادکننده خشونت در محل کار بود.

بحث و نتیجه گیری:

 نتایج این مطالعه نشان داد که شایع ترین خشونت های علیه پرسنل پرستاری، نوع کلامی بوده و همراهان بیمار در این موارد اصلی ترین عاملان خشونت بودند. به نظر می رسد که کنترل مناسب تر بیماران و همراهان بیمار، آموزش پرسنل نگهبانی بیمارستان ها و افزایش آگاهی مردم نسبت وظایف پرسنل پرستاری می تواند سبب کاهش خشونت محل کار گردد.