تحلیل ارگانیسم در بیولوژی و زیبایی شناسی معماری بیومیمتیک از دیدگاه فریدریش ویلهلم یوزف فون شلینگ

در دانش معماری بیومیمتیک، دانشمندان با مبادلات بین رشته ای دانش و مفاهیمی که شامل اصول کاربردی در سیستم های پیچیده موجودات زنده، ساختمان ها و سایبرنتیک هستند، به چالش کشیده می شوند؛ مفهومی که در زیست شناسی و همچنین در معماری و مهندسی استفاده می شود، مفهوم «ارگانیسم» است. با وجود نشان دادن سطح سلسله مراتبی اولیه که در آن شکل و عملکرد مورفولوژیکی در تعامل هستند، ارگانیسم فردی به عنوان یک واحد کاربردی، در زیست شناسی مدرن به طور فزاینده ای نادیده گرفته شده است که روند مشابهی در معماری مدرن معاصر جهان قابل تشخیص است. این مقاله این پرسش را مطرح می کند که چگونه اصطلاح ارگانیسم و عملکرد آن در گفتمان معماری می تواند به عنوان مفهومی واحد در پژوهش بیومیمتیک بین رشته ای قابل درک و استفاده باشد. یافته های تحقیق نشان از آن دارد که درحالی که در زیست شناسی، ارگانیسم یک مفهوم به خوبی تعریف شده برای نشان دادن ساختار موجودات زنده است؛ در مفهوم معماری به عنوان یک مدل یا «توپوس» عمل می کند، یعنی یک فرم معنایی معمول که عمدتا قابل پذیرش است، اما هنوز در تصمیم-گیری های معماری و مورفولوژی کاربرد واضحی ندارد. در این میان، تمرکز اصلی بر استفاده از ارگانیسم در گفتمان معماری رمانتیک آلمانی و زیبایی شناسی هگلی معماری در طرح های معماری می باشد و مشخص می شود که اصطلاح علمی ارگانیسم می تواند به یک مدل برای طراحی ساختمان های معاصر قلمداد شود.