تاثیر بالینی کورکومین در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید

مقدمه :

آرتریت روماتویید، یک بیماری التهابی مزمن است که می تواند منجر به آسیب پیشرونده ی مفصل، درد و از بین رفتن عملکرد آن شود و برای آن درمان قطعی وجود ندارد. کورکومین، دارای خواص ضدالتهابی، آنتی اکسیدانی و ضد درد است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر مکمل یاری با کورکومین پیپرین (فرم دارای حلالیت بالای کورکومین) بر روی علایم بالینی بیماری آرتریت روماتویید بود.

مطالعه ی حاضر، از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده ی دوسوکور بود که بر روی 54 بیمار بالغ 20 تا 65 ساله که به بیماری آتریت روماتویید مبتلا بودند انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و افراد گروه مداخله به مدت 3 ماه روزانه یک کپسول کورکومین پیپرین حاوی 500 میلی گرم کورکومین و گروه شاهد روزانه یک عدد کپسول دارونما حاوی 500 میلی گرم مالتودکسترین دریافت کردند.

تعداد 52 نفر مطالعه را تکمیل کردند. میانگین سنی افراد شرکت کننده در گروه مداخله 6/1 ± 53/5 و در گروه شاهد، 8/1 ± 54/6 بود که از لحاظ آماری معنی دار نبود. در انتهای مطالعه شاخص فعالیت بیماری (DAS-28) در هر دو گروه مداخله و شاهد، نسبت به ابتدای مطالعه به صورت معنی داری کاهش یافت. این کاهش در گروه مداخله به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود.

مصرف مکمل کورکومین پیپرین باعث بهبود معنی دار شاخص های بالینی بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید گردید.