سنجش مدل ترکیبی استراتژی های حمل و نقل هوشمند در شهرهای میانه ایران

رشد روزافزون جمعیت و به تبع آن افزایش تعداد اتومبیل ها در کنار رشد آرام زیرساخت های حمل و نقل موجب افزایش نرخ تصادفات و افزایش تقاضای سفر در ایران شده است. این امر فشار حاصل بر شبکه های موجود در حمل ونقل را چندین برابر نموده است. در این پژوهش سعی بر این است که با بررسی استراتژی های حمل ونقل هوشمند، میزان تاثیر آن ها بر شبکه حمل ونقل هوشمند سنجیده و مقایسه شود. برای تحلیل پژوهش از تحلیل سلسله مراتبی استفاده شده است که شاخص ها به صورت زوجی با یکدیگر مقایسه شده و به صورت پرسشنامه میان 22 نفر از کارشناسان و مدیران شهرداری ، خبرگان حوزه حمل ونقل و متخصصان دانشگاهی توزیع شده است . نتایج پژوهش نشان داده است که در هوشمندسازی حمل ونقل شهرهای میانی در کشور 65 عامل در ابعاد مختلف موثر هستند که شامل، معیار مدیریتی 23 ، اقتصادی 11 ، اجتماعی - فرهنگی 23 و کالبدی 11 عامل میشوند. از میان معیارهای مدیریتی، ثبات مدیریت با وزن 0.209 و دانش فنی مدیران با وزن 0.002 ، در زیرمعیارهای مرتبط با معیار اقتصادی، تحریم های اقتصادی کشور با وزن 0.099 و ثبات نرخ ارز کشور با وزن 0.084 ، در زیرمعیارهای مرتبط با معیار اجتماعی-فرهنگی، سازمانهای مردم نهاد در ترویج حمل ونقل هوشمند با وزن 0.099 و وندالیسم شهری با وزن 0.076 و در نهایت در زیرمعیارهای مرتبط با معیار کالبدی، تاسیسات فنی هوشمند با وزن 0.138 و زیرمعیار مکانیابی تاسیسات هوشمند با وزن 0.109 به ترتیب اولویت اول و آخر را به خود اختصاص داده اند.