مدلسازی توزیع جنس Fabricius, 1775 Gammarus در البرز و زاگرس مرکزی و شمالی: رویکردی مبتنی بر مدلسازی اجماع

در اکوسیستم های آب شیرین، تنوعی از موجودات حضور دارند که فهم توزیع آنها برای شناخت فاکتورهای تکاملی و اکولوژیکی تعیین کننده الگوهای تنوع زیستی ضروری است. بازسازی مدل توزیع، رویکردی جایگزین برای مطالعه دامنه توزیع جغرافیایی آن می باشد. بنابراین در این مطالعه توزیع دوجورپایان آب شیرین زی جنس Gammarus در ایران با استفاده از مدل های توزیع SDMs مورد بررسی قرار گرفت. به منطور مدلسازی توزیع گونه از رویکرد مدلسازی همادی (eSDM) و مدل های منفرد GAM، GLM، MARS و RF استفاده شد. برای ارزیابی مدل های مذکور از معیارهای AUC و Kappa استفاده شد. همچنین از متغیرهای اقلیمی، توپوگرافی، گیاهی و کیفیت خاک به منظور مدلسازی استفاده شد. نتایج نشان داد که مدل های منفرد با قدرت مناسبی زیستگاه جنس را پیش بینی کرده اند (AUC= 0.90). همچنین روند افزایشی در متغیرهای کربن آلی خاک (SOC) و متغیر Bio18 منجر به افزایش مطلوبیت زیستگاه برای جنس Gammarus می شود. همچنین عمده حضور آن ها بین ارتفاع 1000 تا 2500 متر به ثبت رسیده است اما افزایش و یا کاهش ارتفاع بر مطلوبیت زیستگاه این جنس اثر خطی ندارد که شاید به دلیل آن باشد که فاکتورهای مختلف اثر یکدیگر را خنثی می کنند. بنابراین گستره توزیع پیش بینی شده برای این جنس نشان دهنده نقش تلفیقی پارامترهای بیوماس خاک، پوشش گیاهی و بارش است که می توانند محدوده توزیع جنس در ایران را تعیین کنند.