سلول درمانی و دارو درمانی در فیبروز کلیه با تاکید بر مسیر سیگنالینگ سلولی و مولکولی: مطالعه سیستماتیک

فیبروز کلیه مشخصه پاتولوژیکی تقریبا تمامی بیماری های مزمن کلیه با اتیولوژی های متنوع است و قابل اطمینان ترین پیش بینی کننده پیشرفت بیماری مزمن کلیه (CKD) در مرحله نارسایی کلیوی است. بیماری های کلیوی، انواعی از سلول ها و کمپارتمان های کلیوی را تحت تاثیر قرار داده و سبب گسترش انواع فیبروز با عنوان گلومرواسکلروزیس، فیبروز بینابینی و فیبروز آترواسکلروزیس و پری واسکولار می شود. مکانیسم های سلولی و مولکولی بسیاری از جمله مسیرهای پیام رسانیcAMP ، WNT،  TGF-β1و WNT/B catenin در ایجاد بیماری فیبروز کلیه دخیل هستند و فقط با درک دقیق مکانیسم های اساسی فیبروز کلیه می توان توسعه درمان های موثر را تسهیل کرد. هدف از این مطالعه مروری بررسی سلول درمانی و دارو درمانی در فیبروز کلیه با تاکید بر مسیر سلولی و مولکولی برای درک مکانیسم های اساسی فیبروز کلیه است.

در این مطالعه، مرور جامعی در رابطه با مسیرهای سلولی و مولکولی دخیل در بیماری فیبروز کلیه به همراه دارو درمانی و سلول درمانی که در بهبود این بیماری استفاده می شود، از طریق جست وجو در پایگاه های اطلاعاتی اسکوپوس، پاب مد و گوگل اسکالر از سال 2010 تا 2022 انجام شد. از این تعداد 95 مقاله با توجه به معیارهای خروج از مطالعه انتخاب و بررسی شد.

نتیجه گیری: 

روش های سلول درمانی بهینه دارای عوارض جانبی کمتری در مقایسه با دارو درمانی هستند و با توجه به نوع فیبروز درگیر شده در کلیه امکان ترمیم آن با استفاده از سلول های بنیادی وجود خواهد داشت. به نظر می رسد که پیام رسانی سلولی TGF-β1 نقش به سزایی در ایجاد فیبروز کلیه دارد و داروهای مورد استفاده در بهبود فیبروز کلیه، غالبا به اهمیت مسیر پیام رسانی TGF-β1 پرداخته اند که علاوه بر بهبود نسبی این بیماری، دارای عوارض بسیاری هستند. استفاده از سلول درمانی در درمان فیروز مزمن کلیه دارای اثرات مناسب تر و عوارض کمتری نسبت به دارودرمانی  است و سلول های بنیادی مزانشیمی مناسب ترین کاندیدا را برای پیوند دارا هستند.