تحلیل سبک شناختی قصاید رضویه در دیوان شیخ آذری اسفراینی

مدح و منقبت در قالب قصاید مذهبی، از عمده ترین روش های ابراز علایق دینی شاعران به اولیای دین بوده است. نازک اندیشی و لطافت بیان در شعر آیینی وقتی با ابراز احساسات برای ایمه اطهارb تلفیق می یابد، زیباترین منظومه های ادبی را رقم می زند. شیخ فخرالدین حمزه بن علی اسفراینی (784 - 866 ق.) متخلص به آذری از مشاهیر، مشایخ و شاعران قرن نهم هجری، بخش زیادی از قصاید او در منقبت ایمه اطهارb سروده شده است. با مراجعه به قصاید دیوان آذری، مدح و ارادت به ایمه اطهارb و به طور خاص امام رضاg به سبب حضور این شاعر در خراسان قابل توجه است. این مقاله با بررسی و تحلیل قصاید رضویه در دیوان شیخ آذری، برآن بوده است تا ویژگی های سبک شناسی و نوآوری هایی را که شاعر به آن توجه داشته، در سه سطح، زبانی، ادبی و فکری واکاوی و جنبه های زیبایی شناختی آن را شناسایی کند. آذری با بیانی شیوا و روان، موفق شده است قصاید رضوی را همراه با صنایع ادبی و مفاهیم عمیق مذهبی و تاریخی بسراید. درون مایه و زبان فکری شاعر با مفاهیم آیینی ترکیب یافته و شاعر به خوبی، ارادت خود را با نگاهی عرفانی و با زبان شعر بیان کرده است.