تاثیر سیلاب بر ذخیره کربن و نیتروژن خاک رویشگاه سه گونه گیاهی .Tamarix sp، Halostachys belangeriana و Suaeda fruticosa در منطقه کوه خواجه سیستان

هدف از اجرای این پژوهش بررسی تاثیر سیلاب بر ذخیره کربن و نیتروژن خاک رویشگاه سه گونه گیاهی گز (.Tamarix sp)، مارینگ (Halostachys belangeriana) و سیودا (Suaeda fruticosa) در منطقه سیستان بود. ابتدا از طریق تصاویر ماهواره ای مناطق آبگیری با سیل ورودی از کشور افغانستان و عرصه های فاقد سیل گیری (منطقه شاهد) مشخص شد. در ادامه با انتخاب تیمارهای معرف، 48 نمونه با 5 تکرار از سه محل سیل گیر و شاهد به طور تصادفی از عمق30-0 سانتی متری خاک برداشت و با اندازه گیری کربن آلی و نیتروژن، میزان ترسیب کربن و نیتروژن آنها برآورد شد. به منظور مقایسه ذخیره کربن آلی و نیتروژن خاک، بین تیمارهای مورد مطالعه از تجزیه واریانس یک طرفه استفاده شد. تجزیه واریانس داده ها نشان داد که بین درصد کربن آلی و نیتروژن خاک در رویشگاه های مختلف پهنه های سیل گیر، در سطح 5% اختلاف معنی داری وجود دارد. به طوری که بیشترین مقدار ترسیب کربن و نیتروژن در خاک های مربوط به پهنه های سیل گیر با پوشش گیاهی از گونه گز درختچه ای (.Tamarix sp) و به ترتیب برابر با 21/89 و 2/43 تن در هکتار است. کم ترین مقدار ترسیب کربن و نیتروژن نیز در خاک پهنه های سیل گیر با پوشش گیاهی از گونه مارینگ (Halostachys belangeriana) است (به ترتیب برابر با 21/89 و 2/43 تن در هکتار). همچنین یافته ها نشان داد که میزان کربن و نیتروژن ترسیب شده در خاک پهنه های سیل گیر معادل با 226/03 و 19/86 تن گاز دی اکسیدکربن و دی اکسید نیتروژن هوا در خاک است که حدود 6/3 و 6/6 برابر بیشتر از میزان ترسیب این متغیرها در منطقه شاهد است (به ترتیب برابر با 9/76 و 0/97 تن در هکتار). ارزش اقتصادی زیست محیطی کربن و نیتروژون ترسیب شده در عرصه های سیل گیر به ترتیب  برابر با 300 و 85 میلیارد ریال در هکتار برآورد شد. توصیه می شود برای جلوگیری از اثرات بیشتر تغییر اقلیم بر بوم سامانه خشک و حساس سیستان، افزایش پوشش گیاهی از طریق هدایت سیلاب های ورودی از کشور افغانستان به نقاط فرسایش یافته و همچنین کشت نهال در این نقاط انجام شود.