مقایسه ترکیب و تنوع گونه ای در دو کاربری مرتع و دیمزار رها شده همجوار در شهرستان سنندج

تغییر کاربری اراضی مرتعی یکی از مهم ترین تهدیدات اکوسیستم های مرتعی است که این تخریب و تغییر می تواند اجزای اکوسیستم ها را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر تغییر کاربری و مقایسه ترکیب و تنوع گیاهی در مراتع و دیمزارهای رها شده سه منطقه کیلک، صلوات آباد و سراب قامیش، در شهرستان سنندج بود. بدین منظور در هر کاربری 3 ترانسکت به طول 100 متر بصورت تصادفی در منطقه مستقر و بر روی هر ترانسکت 10 پلات یک متر مربعی با فاصله 10 متر انتخاب شد، که در مجموع تعداد 180 پلات برداشت گردید. در هر پلات درصد پوشش مربوط به هر گونه اندازه گیری و ثبت شد. با استفاده از نرم افزارPAST شاخص های مربوط به غنا، تنوع و یکنواختی محاسبه گردید. به منظور مقایسه آماری هر یک از پارامترها از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون دانکن در نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد که از مجموع 116 گونه شناسایی شده، تعداد 61 گونه در دو کاربری مشترک بودند و 37 گونه فقط در اراضی مرتعی و 18 گونه فقط در اراضی تبدیل شده یافت شدند. گونه های خوش خوراک و چندساله Festuca ovina و Stachys inflata شاخص اراضی مرتعی، و گونه های یکساله و مهاجم Heteranthelium piliferum و Taeniatherum crinitum شاخص دیمزارهای رها شده بودند. نتایج نشان داد که بین شاخص های غنا و تنوع در دو کاربری اختلاف معنی دار وجود داشت اما در شاخص یکنواختی این اختلاف معنی دار نبود. بطور کلی نتایج نشان داد که تغییر کاربری مراتع به اراضی کشاورزی باعث کاهش غنا و تنوع گونه ای در این اراضی شده است و فعالیت های کشاورزی بر روی اکوسیستم های مرتعی می تواند تغییر در ترکیب گونه ای، هجوم گراس های یکساله و کاهش گیاهان با ارزش مرتعی و علوفه ای را در پی داشته باشد.