بررسی اثر القایی پیپرونیلیک اسید بر بقا سلول های بنیادی بافت چربی انسانی بر روی پرده آمنیون سلول زدایی شده

در علم مهندسی بافت، استفاده از سلول های بنیادی دارای اهمیت ویژه بوده و نقش مهمی در ایجاد بافت های قابل پیوند دارد. سلول های بنیادی مشتق شده از بافت چربی (ADSCs) از رایج ترین سلول های بنیادی مورد استفاده در درمان بسیاری از بیماری ها و همچنین در بهبود روند ترمیم زخم ها در مطالعات پیش بالینی و بالینی هستند. پرده آمنیون انسانی به عنوان یکی از ساختارهای زیستی با ویژگی های خاص در مهندسی بافت مورد توجه می باشد. پیپرونیلیک اسید (PA) یک مولکول زیستی کوچک می باشد که از فلفل سیاه قابل استخراج است. پیپرونیلیک اسید می تواند مسیرهای انتقال پیام مرتبط با زنده مانی، رشد و تکثیر سلول ها را فعال کند. در این مطالعه، سلول‌های بنیادی مشتق از چربی انسانی (hADSCs) بر روی پرده آمنیون سلول زدایی شده (DHAM)، در حضور پیپرونیلیک اسید به‌عنوان مولکول کوچک در محیط کشت، کشت داده شدند، سپس زنده‌مانی و تکثیر سلول‌ها مورد ارزیابی قرار گرفت. بیان ژن‌های Bax و Bcl2 به عنوان ژن‌های مرتبط با آپوپتوز نیز با روش Real-time PCR مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج رنگ‌آمیزی H&E و PI و همچنین سنجش محتوای DNA، فرآیند سلول‌زدایی پرده آمنیون را تایید کرد. زنده مانی و تکثیر hADSCهای کشت شده بر روی DHAM افزایش معنی داری را در حضور 75 میکرومولار PA نشان دادند. کشت سلولی بر روی DHAM و در حضور 75 میکرومولار PA کاهش معنی‌دار بیان ژن Bax و افزایش بیان ژن Bcl2 را نشان داد. نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که DHAM به‌عنوان داربست زیستی و همچنین حضور مولکول PA می‌تواند قابلیت زنده‌مانی و پتانسیل تکثیر hADSCs را در شرایط آزمایشگاهی بهبود بخشد. PA به عنوان مولکولی با ویژگی های شبیه به فاکتور رشد می تواند در مهندسی بافت های مختلف و کشت سلولی in vitro استفاده شود.