تاثیر دوازده هفته تمرین ترکیبی و مکمل اسپیرولینا بر آیریزین ، PGC1-α و برخی شاخص های ترکیب بدنی مردان چاق

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دوازده هفته تمرین ترکیبی و مکمل اسپیرولینا بر آیریزین ، PGC1-α و برخی شاخص های ترکیب بدنی مردان چاق بود.در این پژوهش کاربردی و از نوع نیمه تجربی،60 مرد چاق دارای BMI بالای 28 کیلوگرم بر مترمربع، به صورت هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در چهار گروه 15 نفری؛ تمرین ترکیبی+ اسپیرولینا، تمرین ترکیبی+ دارونما، اسپیرولینا و گروه کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرین ترکیبی از تمرینات هوازی (استقامتی) و تمرینات مقاومتی به مدت 12 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه بود. گروه های تمرینی و اسپیرولینا به ترتیب روزانه دو عدد کپسول 500 میلی گرمی اسپیرولینا و دارونما مصرف نمودند. برنامه تمرین هوازی شامل دویدن به مدت 20 دقیقه با شدت معادل 60 تا 75 درصد ضربان قلب ذخیره بود. همچنین تمرینات مقاومتی شامل 10 حرکت ایستگاهی با شدت 60 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه همراه با 10 تکرار در هر حرکت برای 2 ست متوالی در نظر گرفته شد. شاخص های ترکیب بدن نیز قبل و بعد از تمرینات اندازه گیری شد. از آزمودنی ها در دو مرحله پیش و پس آزمون 10 میلی لیتر خون از سیاهرگ آنتی کوبیتال بازویی دست چپ پس از 12 ساعت ناشتایی گرفته شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 و آزمون های آماری شاپیرو-ویلک، آنالیز واریانس یک طرفه، LSD و تی زوجی تجزیه و تحلیل شد.طبق آزمون آنالیز واریانس یک طرفه مقادیر پلاسمایی آیریزین (019/0=p) و وزن بدن (004/0=p) بین گروه های مختلف در سطح 05/0 تفاوت معنی داری داشت، اما مقادیر BMI و WHR تفاوت معنی داری نداشت (05/0≤p). بر همین اساس مقادیر پلاسمایی آیریزین و PGC1-α، WHR و BMI بین گروه های تمرین+اسپیرولینا و تمرین+دارونما و همچنین مقادیر وزن بدن برای گروه های تمرین+اسپیرولینا، تمرین+دارونما و اسپیرولینا تفاوت معنی داری نشان داد.یافته های پژوهش حاضر نشان داد که ممکن است با افزایش استقامت عضلانی در اثر تکرار و یا بر اثر ویژگی آنابولیک تمرینات مقاومتی و یا افزایش توده خالص عضلانی، قدرت و استقامت عضلانی، ترشح آیریزین و به دنبال آن PGC1-α افزایش می یابد. به دنبال افزایش PGC1-α، افزایش پروتیین غشایی FNDC5 در عضله رخ می دهد که خود منجر به تولید و رهاسازی آیریزین به درون خون می شود. احتمالا باید علت افزایش آیریزین را در پاسخ PGC1-α به تمرینات پیدا کرد که این نوع تمرین محرکی برای آن بوده است.