پاسخ متفاوت سطوح سرمی برخی از نروتروفین ها و انتقال دهنده های عصبی به ورزش های با مهارت باز و بسته در جودوکاران زن

نروتروفین ها و انتقال دهنده های عصبی نقش مهمی در بهبود عملکرد شناختی دارند. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر یک جلسه تمرین جودو و یک جلسه تمرین با وزنه بر سطوح سرمی گلوتامات، نورآدرنالین، IGF-1 و VEGF در جودوکاران زن بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 11 زن جودوکار (سن: 57/3 ±60/25 سال، وزن: 60/9 ±20/66 کیلوگرم، قد: 50/4 ± 40/165 سانتی-متر) به طور داوطلبانه شرکت کردند. آزمودنی ها به فاصله 10 روز در دو جلسه تمرینی جودو و تمرین با وزنه برای یک ساعت شرکت کردند. پنج دقیقه پیش و پس از هر جلسه تمرینی، نمونه خونی از آزمودنی ها گرفته شد. سطوح سرمی گلوتامات، نورآدرنالین، IGF-1 و VEGF اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که به طور معناداری غلظت های سرمی همه متغیرها پس از هر دو جلسه تمرینی افزایش یافته است (05/0>p). همچنین، نتایج آزمون کوواریانس نشان داد که سطوح سرمی گلوتامات (013/0=p) و IGF-1 (014/0=p) پس از تمرین با وزنه به طور معناداری بیشتر از تمرین جودو افزایش یافت. اما، تغییرات سطوح سرمی نورآدرنالین (117/0=p) و VEGF (192/0=p) پس از هر دو جلسه تمرینی یکسان بود. به نظر می رسد که ورزش های با مهارت باز و بسته اثرات متفاوتی بر سطوح سرمی برخی از نروتروفین ها و انتقال دهنده های عصبی دارند. بنابراین، سازوکار اثر تمرین جودو و تمرین با وزنه بر عملکرد شناختی متفاوت است.