مراتب واسازی زبان و بیان در سینمای کیارستمی؛ مطالعه موردی: فیلم شیرین

این پژوهش با تامل در مضمون و ساختار فیلم شیرین، به مطالعه زبان و بیان متفاوت سینمای عباس کیارستمی می پردازد و در خوانشی واسازانه بافت، عناصر روایی و درونی اثر را مورد توجه قرار می دهد اثری که در آن، شور و شوق زندگی، با مرگ، نیستی و ناامیدی به هم آمیخته است. واکاوی فیلم سینمایی شیرین، تلاشی است برای کشف دوباره حقیقت زندگی و نزدیک تر شدن به ماهیت انسانی. واسازی، روایت را به ضدروایت، بازیگر را به نابازیگر، مخاطب را به کنشگری فعال و کارگردان را تنها به خالق اولیه اثر بدل می سازد. در این اثر نقد ساختار سینما از درون سینما مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر، در پی پاسخ گویی به این پرسش ها است که زبان و بیان در فیلم شیرین چگونه محقق شده است، درون مایه اثر چگونه به مخاطب منتقل می شود، و اینکه جایگاه بیننده در فرایند ادراک و دریافت فهم اثر چگونه تبیین می شود. این پژوهش با هدف شناخت بیشتر سینمای هنری و با روش توصیفی تحلیلی انجام شده است. درنتیجه مطالعه فیلم شیرین با تمرکز بر آرای ژاک دریدا، در روندی سیال، پویا و ساختارشکن شور و رنج عشق را در شخصیت هایی متکثر از شیرین نظامی همراه با داستان های شخصی و درونی شان بر مخاطب حاضر می کند. درون مایه اثر با بازی و واسازی تقابل های دوگانه در فرم و محتوا نگاهی نو را منتقل می کند؛ همچنین جنبه های متمایزکننده تماشاگری سینما در جایگاه پدیدآورنده معنا و دگرگون سازی ادراک بیننده و نقش او را در گفتمان سینمایی می نمایاند.