مقایسه واکنش عملکرد کمی و کیفی ژنوتیپ های مختلف چغندرقند تحت شرایط تنش خشکی

تنش خشکی از عمده دلایل کاهش عملکرد کمی و کیفی در زراعت چغندرقند می باشد، از طرفی کاهش روز افزون آب در دسترس، بویژه در مناطق خشک و نیمه خشک باعث تشدید این وضع شده است. در این شرایط استفاده از ارقام مقاوم به خشکی روشی موثر برای کاهش ریسک تولید می باشند. برای این منظور آزمایشاتی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با فاکتور اصلی آبیاری (90 و 180 میلی متر) و فرعی ژنوتیپ (16 هیبرید و چهار رقم شاهد ژنوتیپ) در سال های 1395 و 1396 در موسسه تحقیقات چغندرقند کرج انجام شد. نتایج نشان داد که روند کاهشی میانگین عملکرد ریشه و عملکرد قند خالص در دو سال به ترتیب در شرایط تنش 5/28 و 5/10 درصد نسبت به شرایط نرمال آبیاری وجود دارد. با این حال، در شرایط تنش محتوای قند ناخالص و خالص روندی افزایشی و مقادیر ناخالصی ریشه (سدیم و نیتروژن) روندی کاهشی داشت که همراه با بیشترین مقادیر ضریب استحصال قند شد. همچنین کاهش مصرف آب در شرایط تنش منجر افزایش کارایی آب آبیاری در شرایط تنش نسبت به نرمال شد. در بررسی ژنوتیپ ها بر اساس دو شاخص تحمل و مقاومت به تنش خشکی و شاخص عملکرد، ژنوتیپ های شماره 1، 3، 9، 12 و 16 به عنوان ژنوتیپ های امیدبخش شناسایی شدند.