پیش بینی نشانه های اختلال بدریخت انگاری بدنی براساس میزان استفاده از شبکه های اجتماعی و مکانیزم های دفاعی در مراجعان مراکز جراحی زیبایی

هدف پژوهش حاضر پیش بینی نشانه های اختلال بدریخت انگاری بدنی براساس  میزان استفاده از شبکه های اجتماعی و مکانیزم های دفاعی  در مراجعان مراکز جراحی زیبایی بود.  پژوهش به روش توصیفی - همبستگی صورت گرفت. جامعه آماری پژوهش شامل مراجعه کنندگان به مراکز جراحی زیبایی شهر تهران در سال 1400-1401 بود. از این جامعه تعداد 120 نفر به صورت نمونه گیری خوشه ای به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه نگرانی از بدشکلی (DCQ) استوزین و همکاران (1998)، پرسشنامه سنجش میزان استفاده از شبکه های اجتماعی کریمیان و همکاران (1398) و پرسشنامه سبک های دفاعی (DSQ) اندروز و همکاران (1993) بود. از آزمون همبستگی پیرسون و آزمون رگرسیون چندگانه برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که استفاده از شبکه های اجتماعی (02/0=P و 22/0=β) و دو سبک دفاعی رشدنایافته (05/0=P و 21/0=β) و روان رنجور (01/0=P و 29/0-=β)  پیش بینی کننده بدریخت انگاری بدنی هستند ولی سبک رشدیافته پیش بینی کننده معناداری برای بدریخت انگاری بدنی نبود (54/0=P و 06/0=β). همچنین متغیرهای پیش بین پژوهش قادر به پیش بینی 7 درصد از واریانس متغیر ملاک در مراجعان به مراکز جراحی زیبایی بودند. نتیجه پژوهش حاضر نشان می دهد که توجه به مکانیزم های دفاعی و استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی توسط روان شناسان می تواند به تبیین بدریخت انگاری بدنی در مراجعه کنندگان به مراکز جراحی زیبایی کمک نماید.