نگاهی به شاخص های مناسب برای ساخت بازی رایانه ای سبک نقش آفرینی جهان باز بر اساس قصه ی فیروزشاه (داراب نامه) بیغمی

ساخت بازیهای رایانه‏ای در سبکهای مختلف با استفاده از متون ادبی، یکی از روش های رایج در صنعت- رسانه‏ بازی‏سازی در جهان است. نمونه ‏های موفق پرشماری در این حوزه هست که با توجه به پیشرفتهای فناورانه‏ در دسترس در ایران و لزوم تولید محتوای فرهنگی با رویکرد ملی، پرداختن به مقوله‏ ساخت بازیهای رایانه‏ای اقتباسی از ادبیات و فرهنگ ایرانی را بیش از پیش ضروری می‏سازد. بر این اساس، هدف پژوهش این است که با نگاهی میان ‏رشته‏ای و کاربردگرایانه، ضمن ارایه‏ شاخصهای مناسب ساخت بازی رایانه‏ای اقتباسی از متنی روایی با تحلیل ظرفیتهای مناسب یکی از آثار ادبیات عامه کلاسیک فارسی (داراب‏نامه بیغمی) به روش توصیفی- تحلیلی به این مساله پرداخته شود که این متن و آثار مشابه، چگونه می‏توانند برای تولید بازی رایانه ای در سبک نقش ‎آفرینی مورد استفاده قرار گیرند؛ با این وصف، به نظر می‎رسد وجود روایتی پر کنش با درونمایه ‏های حماسی و غنایی در کنار تنوع فضا و مکانهای متفاوت برای ساخت مراحل مختلف بازی جهان باز و تکیه بر قهرمانانی مبارز و چالش‏جو، که در فضایی تعاملی، ظرفیت تولید هیجان و ایجاد همذات پنداری قابل قبولی دارد به همراه تعدد شخصیت ها و تراکم کنشهای پرفراز و نشیب آنها برای خلق انواع کشمکش ‏های جسمی در کنار ظرفیت طراحی چالشهای ذهنی در قالب چارچوب جستجو و انواع ماموریتهای اصلی و فرعی، بستر آماده ای است که آثار این نوع از ادبیات را برای تولید بازیهای رایانه‏ای با رویکرد اثرگذاری فرهنگ بومی مناسب کرده است.