اثر بخشی معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا بر کاهش استرس پس از سانحه و افزایش تاب آوری کارکنان بیمارستان های درگیر با کرونا

مشکلات روانشناختی ناشی از شیوع ویروس کرونا، استرس گسترده ایی را در سطح جهان ایجاد کرد. این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا بر کاهش استرس پس از سانحه و افزایش تاب آوری کارکنان بیمارستان های درگیر با کرونا” انجام شد. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه کارکنان بیمارستان های درگیربا کرونا در شهر ساری سال 1400 بود. حجم نمونه، 30 نفر از پرسنل بیمارستان ها در نظرگرفته شد؛ که به روش نمونه گیری در دسترس با رعایت ملاک های ورود به پژوهش انتخاب شدند. سپس آنان به صورت تصادفی در دوگروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15) نفر گمارده شدند. افرادگروه آزمایش تحت آموزش پروتکل معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا نوروزی و همکاران (1398) قرارگرفتند وگروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکردند. ابزار گردآوری داده ها دو پرسشنامه؛ اختلال استرس پس از سانحه (PCL) کیان و همکاران (1988)، پرسشنامه استاندارد تاب آوری کونور و دیودسون (2003) بود. تجزیه و تحلیل داده ها به منظور تعیین تاثیر مداخله بر روی گروه آزمایش و ارزیابی تفاضل نمرات دو گروه در فاصله پیش آزمون و پس آزمون از تجزیه و تحلیل کوواریانس چند متغیره (MANCOVA)، استفاده شد. یافته ها نشان داد که معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا بر کاهش استرس پس از سانحه و افزایش تاب آوری کارکنان بیمارستان های درگیر با کرونا تاثیرگذار است. بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، متخصصان حوزه سلامت می توانند مداخلات معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا به منظور کاهش استرس پس از سانحه و افزایش تاب آوری کارکنان بیمارستان مورد استفاده قرار دهند.