نقد تصحیح دیوان رفیع الدین لنبانی اصفهانی و تصحیح دگرباره ی بعضی از ابیات آن

رفیع الدین عبدالعزیز لنبانی اصفهانی از گویندگان اواخر سده ی ششم و اوایل سده ی هفتم است که اشعاری به زبان فارسی و عربی دارد. بیشتر اشعار او در قالب قصاید مدحی است؛ اما در غزل، رباعی، ترکیب بند و قطعه نیز طبع آزمایی هایی کرده است. نخستین بار تقی بینش در سال 1369 و چند سال بعد، محمد هویدا در سال 1373 دیوان رفیع را تصحیح و عرضه کرد ه اند. این مقاله به ارزیابی و نقد دو تصحیح موجود در سه بخش نسخه ها، شیوه ی تصحیح و گزارش نسخه بدل ها و همچنین ارایه ی انواع کاستی های آن ها پرداخته است. مهم ترین این کاستی ها عبارت اند از: ضعف در تالیف مقدمه، نداشتن تعلیقات و فهرست های لازم، افتادگی ها، مشخص نکردن درست یا نادرست بودن انتساب اشعار، درهم آمیختگی قالب های شعری و مشخص نبودن ممدوح قصاید. در ادامه نیز نویسنده با تهیه ی شش نسخه ی خطی شناخته شده، بعضی ابیات را که در هر دو چاپ نادرست است، با ارایه ی توضیحات لازم، بار دیگر تصحیح و از این رهگذر بر ضرورت تصحیح مجدد دیوان رفیع به منظور دستیابی به متنی منقح تاکید کرده است.