تاثیر افزودن سلنیوم به لووتیروکسین بر کنترل کم کاری تیروئید آشکار اولیه و کاهش سطح سرمی آنتی بادی تیروئید پراکسیداز: کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور

این مطالعه به بررسی اثر افزودن سلنیوم به لووتیروکسین بر کنترل کم کاری تیرویید آشکار اولیه و کاهش سطح سرمی آنتی بادی تیرویید پراکسیداز (Anti-TPO) می پردازد.

این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور برروی افراد مبتلا به کم کاری تیرویید انجام شد. بیماران در گروه مداخله (درمان با قرص لووتیروکسین 100 میکروگرمی و 200 میکروگرم سلنیوم روزانه) و گروه شاهد (درمان با قرص لووتیروکسین 100 میکروگرمی و دارونما)، به مدت سه ماه تحت درمان قرار گرفتند. سطوح سرمی آنتی بادی ضد پراکسیدازتیرویید (anti-TPO) و هورمون های محرک تیرویید (TSH)، تری یدوتیرونین (T3) و تیروکسین (T4)؛ قبل و بعد از درمان اندازه گیری شد. افراد از نظر فصل مراجعه و نمایه توده بدنی جور سازی شدند.

 در این مطالعه 53 نفر با میانگین سنی 33 سال (10درصد مرد) شرکت داشتند. بیست و یک نفر در گروه مداخله و 20 نفر در گروه شاهد مطالعه را به پایان رساندند. دو گروه از نظر سنی و جنسی تفاوت معنی داری نداشتند. در هیچ یک از دو گروه تغییر قابل توجهی در سطح سرمی آنتی بادی anti-TPO قبل و بعد از مداخله مشاهده نشد. هم چنین دو گروه تفاوت معنی داری از نظر سطح این آنتی بادی با یکدیگر نداشتند. پس از درمان، گروه شاهد یوتیرویید شدند اما گروه مداخله؛ علی رغم کاهش TSH و افزایش T3 و T4، یوتیرویید نبودند. هیچ گونه عارضه جانبی از سوی افراد گزارش نشد.

در این مطالعه افزودن سلنیوم به لووتیروکسین سدیم تغییر قابل توجهی در سطح سرمی anti-TPO و کنترل هیپوتیروییدی اولیه ایجاد نکرد.