مقایسه شیوع ابتلا به کووید-19 در دانش آموزان دختر شهرستان نیشابور بر اساس شاخص توده بدنی و چاقی شکمی در پاییز 1399

COVID19 یک سندرم حاد تنفسی است که سیستم ایمنی را تحت تاثیر قرار می دهد. چاقی می تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. لذا این مطالعه با هدف مقایسه شیوع ابتلا به COVID-19 در دختران بر اساس شاخص توده بدنی (BMI) و نسبت دور کمر به دور باسن (WHR) انجام شد.

700 دانش آموز دختر 18-15 سال شهرستان نیشابور به عنوان نمونه، به روش تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه سالم (181) و مبتلا به کرونا (519) تقسیم شدند. نتایج با استفاده از آزمون های آماری غیرپارامتریک یومن ویتنی، ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون دونقطه ای رشته ای و در سطح معنی داری 0/05≥p بررسی شدند.

درگروه سالم، میانگین BMI 3/4±21/09، WHR 0/07±0/77، سن 1± 16/53سال و درگروه مبتلا به کرونا میانگین BMI 4/11±22/32، WHR 0/06±0/77، سن 0/89± 16/80سال بود. نتایج آزمون یومن ویتنی در BMI دو گروه تفاوت معناداری داشت (0/001=P). چاقی شکمی در دو گروه معنادار نبود (0/469=P). بین BMI و WHR رابطه مثبت معناداری وجود داشت (0/00094 =P). با استفاده از ضریب توافقی با آزمون دو نقطه ای رشته ای رابطه معناداری بین BMI وکرونا وجود داشت (001/=P) همچنین نتایج آزمون یومن ویتنی نشان داد: ضربان قلب استراحت دو گروه تفاوت معناداری داشت (0/026 =P)

نتیجه گیری: 

نتایج مطالعه حاضر نشان داد: در نوجوانان افزایش BMI و ضربان قلب استراحت، شیوع ابتلا به کرونا را افزایش می دهد و چاقی شکمی در ابتلا به کرونا تاثیری ندارد. لذا با توجه به تاثیر فعالیت های ورزشی بر کاهش وزن و ضربان قلب استراحت، ضرورت انجام این فعالیتها دردوران قرنطینه احساس می شود.