تاثیر آموزش شادکامی با روش شناختی- رفتاری بر امید به زندگی و انگیزه پیشرفت دانش آموزان دختر دارای نارضایتی تصویر بدنی مقطع نهم متوسطه شهر اصفهان

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر آموزش شادکامی با روش شناختی- رفتاری بر امید به زندگی و انگیزه پیشرفت دانش آموزان دختر دارای نارضایتی تصویر بدنی بود. به همین منظور با روش نمونه گیری خوشه ای از میان مدارس دخترانه متوسطه دوره اول شهر اصفهان  در سال تحصیلی99-1398،یک مدرسه انتخاب و به تمامی دانش آموزان پایه نهم این مدرسه (n=90) آزمون نارضایتی تصویر بدنی (Littleton, Axsom, & Pury, 2005)داده شد. بر اساس نتایج بدست آمده از آزمون تصویر بدنی، تعداد 28 نفر از آزمودنی هایی که دارای بیشترین نگرانی تصویر بدنی بودند، انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 14 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های هر دو گروه پیش آزمون های امید به زندگی (Snyder, Harris, & Anderson, 1991)  و انگیزه پیشرفت (Hermans, 1970) را تکمیل کردند. دانش آموزان گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه ای آموزش شادکامی به شیوه شناختی- رفتاری (Fordyce, 1983)  دریافت کردند. به آزمودنی های گروه کنترل هیچ آموزشی داده نشد. پس از اجرای آموزش ها، آزمودنی های هر دو گروه مجددا پرسشنامه های امید به زندگی و انگیزه پیشرفت را تکمیل کردند. برای تحلیل ها از روش  تحلیل آماری کوواریانس استفاده شد. نتایج  نشان دادند که آموزش شادکامی با روش شناختی- رفتاری در  بهبود سطح امید به زندگی و انگیزه پیشرفت دانش آموزان دختر دارای نارضایتی تصویر بدنی تاثیر دارد (p<0.05).