مقایسه تاثیر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان miR-195 در رت های صحرایی نر مبتلا به کاردیومیوپاتی دیابتی

 مقدمه :

عامل اصلی مرگ و میر بیماران مبتلا به دیابت، کاردیومیوپاتی است. ورزش منظم، سبب بهبود مقاومت به انسولین و کاهش مرگ بیماران مبتلا به دیابت می گردد. هدف این پژوهش، مقایسه ی تاثیر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان miR195 (خاص میوکارد است) در رت های نر مبتلا به کاردیومیوپاتی مبتلا به دیابت بود.

رت های نر با میانگین وزن 20 ± 200 گرم و سن 8 هفته، پس از القای دیابت (mg/kg STZ 50) به طور تصادفی به چهار گروه 6تایی (شم، شاهد، تمرین مقاومتی و هوازی) تقسیم شدند. یک گروه سالم (6 = n) نیز برای مقایسه با گروه مبتلا به دیابت در نظر گرفته شد. پروتکل های ورزشی به مدت 6 هفته انجام گردید. با استفاده از PCR-Real Time سطح بیان miR195 مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون های آماری One Way Anova و T همبسته برای تحلیل داده ها استفاده شد.

هر دو پروتکل هوازی و مقاومتی منجر به کاهش معنی دار گلوکز خون ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) شدند. Vvo2peak گروه هوازی و 1RM گروه مقاومتی افزایش معنی داری پیدا کردند. سطح بیان miR195 گروه شاهد مبتلا به دیابت و شم مبتلا به دیابت نسبت به گروه سالم، تفاوت بیشتری داشت، اما در گروه های تمرینی کمتر بود.

تمرین مقاومتی در قیاس با تمرین هوازی، اثر بهتری بر بیان miR195 و شاخص های دیابت داشت. بنابراین توصیه می شود بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی به سمت تمرینات مقاومتی گرایش پیدا کنند.