شناسایی موانع توسعه دیپلماسی ورزشی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

هدف از این پژوهش شناسایی و اولویت بندی موانع توسعه دیپلماسی ورزشی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بود. فرآیند پژوهش شامل دو مرحله بود، مرحله اول پژوهش شامل: تحقیق کیفی از نوع پدیدار شناسی (با استفاده از ابزار مصاحبه با اساتید دانشگاه و نخبگان، مطالعه مقالات، کتب، اسناد و مدارک)، مرحله دوم پژوهش شامل: تحقیق کمی از نوع توصیفی- تحلیلی (با استفاده از روش دلفی و AHP). جامعه آماری در بخش کیفی کلیه مدیران و متخصصان صاحب نظر در ارتباط با موضوع دیپلماسی ورزشی بودند و از آنجایی که در روش های کیفی، تعداد نمونه ها از قبل تعیین نمی شود در نتیجه تا جایی که نسبت به موضوع تحقیق اشباع نظری حاصل شد مصاحبه ادامه یافت، بنابراین در این مرحله از دو روش نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی استفاده شد نتایج تحقیق نشان داد که بی توجهی وزارت ورزش و جوانان و وزارت امور خارجه نسبت به مسایل بین المللی ورزشی، ایرادهای اساسی در اساسنامه فدراسیون ها، موانع ایدیولوژیکی و تعارضات برخی ارزش های ج.ا.ا با قواعد و هنجارهای حاکم بر ورزش جهان، نبود نیروی انسانی متخصص و تعدد مراجع تصمیم گیرنده در امور بین المللی ورزش از مهم ترین موانع پیش روی توسعه دیپلماسی ورزشی جمهوری اسلامی ایران می باشد. پیشنهاد می شود می توان با همکاری دوطرفه بین وزارت ورزش و وزارت امورخارجه از پتانسیل وزارتخانه های ذی ربط و حتی سفارتخانه هایی که در کشورهای محل سازمان های بین المللی ورزشی قرار دارند (مانند سوییس که مقر فیفا می باشد)، در حوزه دیپلماسی ورزشی برای رسیدن به اهداف بین‎المللی استفاده کرد