بررسی وضعیت کودک آزاری و سلامت روان در فرزندان بیماران بستری در بخش های روانپزشکی

کودک آزاری طیف وسیعی از رفتارهای مخرب از جمله برآورده نکردن نیازهای عاطفی، تنبیه فیزیکی، سواستفاده جنسی، سوتغذیه، بی توجهی به بهداشت کودک را دربرمی گیرد. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت کودک آزاری و سلامت روان در فرزندان بیماران روان پزشکی انجام شد.

پژوهش حاضر مطالعه مقطعی توصیفی است که به بررسی کودک آزاری در فرزندان بیماران مبتلا به اختلال روانپزشکی بستری شده در بیمارستان زارع شهر ساری در سال 1398 پرداخته است. پرسشنامه های بکار رفته در مطالعه SDQ و CASRS بود. کلیه تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 انجام شد. سطح معناداری 05/0>P در نظر گرفته شده است.

بیماران دامنه سنی 22-61 با میانگین 7/6 ±0/34 سال و فرزندان 6/2±1/12 سال داشتند. 182 (9/51 درصد) کودک، دختر و 169 (1/48 درصد) پسر بودند. بیشترین فراوانی بیماری روان پزشکی اختلالات خلقی 144 (0/41 درصد) و اسکیزوفرنی 127 (2/36 درصد) بود. بر اساس CASRS میانگین زیرمقیاس آزار جسمی 5٫4±7٫0، آزار جنسی 9/0±4/0، آزار عاطفی 1/2±5/8 و نادیده گرفته شدن 0/5±8/8 بود. نمرات SDQ والد سالم و خود فرزند به ترتیب دارای میانگین 8/5±4/15 و 4/5±8/15 بودند.

نتایج به دست آمده در این مطالعه نشان داد که میزان بروز کودک آزاری در فرزندان بیماران مبتلا به مشکلات روان پزشکی بالا بوده و این قشر نیاز به حمایت اجتماعی به عنوان یک سپر و عامل محافظت کننده در برابر پیامدهای منفی بدرفتاری دارند که می تواند در پیشگیری از انتقال این چرخه خشونت و بروز اختلال های روانی قربانیان خشونت و کاهش بدرفتاری و مقابله بهتر با این شرایط کمک کننده باشد.