نقش میانجی انعطاف پذیری شناختی در ارتباط بین اضطراب وجودی و تحمل پریشانی با اضطراب بیماری کرونا در میان سربازان پدافند هوایی

هدف از انجام پژوهش حاضر، آزمون مدل رابطه علی بین اضطراب وجودی و تحمل پریشانی با اضطراب بیماری کرونا و میانجی‌گری انعطاف‌پذیری شناختی در بین سربازان پدافند هوایی شهر بندرعباس بود.

روش اجرا:

 این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است که به مدل یابی روابط ساختاری و مبتنی بر روش حداقل مربعات جزیی مربوط می‌شود. نمونه آماری شامل 196 نفر بودند که بر اساس نمونه‌گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. جهت گردآوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌های انعطاف‌پذیری شناختی دنیس و وندروال (2010)؛ اضطراب وجودی توسط گود و گود (1974)؛ تحمل پریشانی توسط سیمونز و گاهر (2015) و مقیاس اضطراب بیماری کرونا علی پور و همکاراان (1398) استفاده شد. با کمک نرم افزار آماری  SPSS-27 و3 Smart PLS - و روش‌های آماری ضریب تعیین، ضریب رگرسیون و شاخص‌های برازش مدل، داده‌ها تحلیل شدند.

یافته‌ ها: 

 داده‌ها از نقش میانجی انعطاف‌پذیری شناختی در ارتباط میان اضطراب وجودی و تحمل پریشانی با اضطراب بیماری کرونا حمایت کرد. مقادیر بتا در ضرایب مسیر رابطه علی و معنادار میان متغیر را نشان داد و با توجه به میزان 405 /0 =GoF برازش قوی مدل در بعد کلی را می‌توان استنباط نمود.

نتیجه‌ گیری:

 بنابراین، پیشنهاد می‌شود کارگاه‌ها و دوره‌های آموزشی در خصوص شناخت اضطراب وجودی و تقویت تحمل پریشانی سربازان برگزار شود تا از طریق افزایش انعطاف‌پذیری شناختی به کاهش اضطراب بیماری کرونا آنان کمک نماید.