بررسی تاثیر رواندرمانی بر خستگی، احساس شکست و تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به سرطان خون

مادران در مراقبت از کودک مبتلاء به سرطان با چالش های زیادی از جمله خستگی مزمن، احساس شکست و تاب آوری پایین مواجه هستند؛ بنابراین نیاز به حمایت دارند. لذا هدف پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر روان درمانی حمایتی بر خستگی، احساس شکست و تاب آوری مادران  دارای کودک مبتلا به سرطان خون انجام شد.

این پژوهش به روش نیمه تجربی و از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تمامی مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان خون استان تهران در سال 1399 مراجعه کننده به بیمارستان تهران کلینیک تشکیل دادند که با استفاده از روش نمونه‎گیری هدفمند به حجم 24 نفر انتخاب شدند که 12 نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خستگی فالمن و همکاران، احساس شکست گیلبرت و آلن و تاب آوری کانر و دیویدسون استفاده شد. سپس گروه‎ آزمایش جلسات رواندرمانی حمایتی را به مدت هشت جلسه 90 دقیقه‎ای و هر هفته یکبار دریافت نمودند و در این مدت گروه کنترل برنامه عادی روزانه خود را گذراندند. برای تحلیل داده های پژوهش از روش آماری کوواریانس تک متغیره و چندمتغیری از طریق نرم افزار SPSS.21 در سطح معناداری 0.05>P استفاده شد.

نتایج پژوهش نشان داد که روان درمانی حمایتی بر خستگی، احساس شکست و تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به سرطان خون تاثیر دارد (0.05>P). در واقع رواندرمانی حمایتی باعث کاهش خستگی مزمن و احساس شکست شده و میزان تاب آوری آن ها را افزایش می دهد.

 با توجه به یافته های پژوهش می توان بیان داشت که رواندرمانی موجب افزایش تاب آوری و کاهش خستگی و احساس شکست در مادران داری کودک مبتلا به سرطان می گردد و می توان از آن به عنوان روشی کارآمد بهره برد.