بررسی روابط علی همبستگی معنای زندگی و خودشفقت ورزی با ترس از پیری در سالمندان شهر ایلام: نقش میانجی گری سلامت معنوی

ترس از پیری یکی از مسایل مهم برای متخصصان رشد سالمندی در دنیای روان شناسی امروز است. داشتن دید منفی نسبت به پیری باعث فعال شدن ترس از پیری در وجود سالمند و تجربه اضطراب بیمارگونه در سن بالا می شود؛ تجربه ای که با بالا رفتن سن، بدتر می گردد. پژوهش حاضر با هدف بررسی روابط علی معنای زندگی و خودشفقت ورزی با ترس از پیری، با میانجی گری سلامت معنوی در سالمندان شهر ایلام انجام گرفت.

طرح پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. تعداد 300 نفر از سالمندان به صورت هدفمند و بر اساس ملاک های تعیین شده برای ورود به پژوهش از جامعه آماری مدنظر انتخاب شدند. این افراد با تکمیل پرسش نامه معنای زندگی استگر و همکاران (2006)، خودشفقت ورزی نف (2003)، پرسش نامه ترس از پیری لاشر (1993) و پرسش نامه سلامت معنوی پولوتزین و الیسون (1982) ارزیابی گردیدند. برای تحلیل داده ها از روش های آماری الگویابی معادلات ساختاری استفاده شد.

یافته های پژوهش:

 مقادیر مربوط به ضریب مسیرها در الگوی پژوهش بیانگر آن بود که خودشفقت ورزی 43 درصد و معنای زندگی 39 درصد از تغییرات مربوط به متغیر ترس از پیری را به طور مستقیم تبیین می کنند که از نظر آماری در سطح 95 درصد معنی دار است.

بحث و نتیجه گیری: 

نتایج نشان داد که متغیرهای خودشفقت ورزی و معنای زندگی از طریق متغیر میانجی -سلامت معنوی- بر ترس از پیری تاثیر دارند.