مقایسه سبک غزل سرایی سعدی، مجدالدین همگر و امامی هروی

 سبک‌شناسی لایه ای نشان‌دهنده عمق معانی شعری از دریچه های ظاهری و درونی شعری، با توجه به زمینه فکری شاعر است. در این مقاله با سبک‌شناسی لایه ای غزلهای سه شاعر قرن هفتم «سعدی، مجد همگر و امامی هروی» پنج لایه آوایی، واژگانی، نحوی، بلاغی و ایدیولوژیک مورد ارزیابی قرار گرفته است.

 پژوهش حاضر به شیوه توصیفی تحلیلی صورت پذیرفته و بمنظور طبیعی بودن نتایج، غزلهای بررسی‌شده بشکل تصادفی گزینش شده است.

نگرش سعدی به عشق، بعنوان امری هستی‌شناسانه، سبب توسیع این مفهوم در سلوک فردی (مفهوم عشق در سبک عراقی) سلوک اجتماعی (توجه به ابعاد اجتماعی فضایل و رذایل) و سلوک هستی بسوی خیر است. نگرش مجدالدین همگر نگرشی صرفا فردی درباره عشق است و تغزلی بودن مبنای لایه های دیگر شعری اوست. نزد امامی هروی اندیشه های عرفانی و تصوف اصل هستند و لایه های دیگر شعری مبتنی بر بیان اندیشه های عرفانی است.

 لایه ایدیولوژیک در نگرش این شاعران سبب تاثیر در چهار لایه دیگر شعری آنها شده است. همچنین وجود اشتراکات فراوان در سطوح مختلف کلام، ویژگیهای منحصربفرد، هنجارگریزیهای هنری و مشخصه های سبک‌ساز سخن این سه شاعر مطرح شده است.