مدل یابی رابطه دین‏داری و آسایش روان‏شناختی با میانجیگری خودکارآمدی، حمایت اجتماعی ادراک‏ شده و معنای زندگی

این پژوهش با هدف بررسی روابط چندگانه بین متغیرهای دین‏داری، خودکارآمدی، معنای زندگی، حمایت اجتماعی ادراک‏شده و آسایش روان‏شناختی و ارایه مدلی برای پیش‏بینی آسایش روان‏شناختی توسط دین‏داری، خودکارآمدی، معنای زندگی و حمایت اجتماعی ادراک‏شده انجام شد و در آن، نقش واسطه‏ای خودکارآمدی، معنای زندگی، حمایت اجتماعی ادراک‏شده در رابطه بین دین‏داری و آسایش روان‏شناختی بررسی گردید. روش پژوهش، توصیفی و طرح پژوهش، همبستگی از نوع تحلیل مسیر است. نمونه، شامل 446 دانشجو از بین دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاه آزاد اسلامی واحد قم در سال تحصیلی 96-97 بودند که به روش نمونه‏گیری تصادفی طبقه‏ای انتخاب شدند. برای جمع‏آوری داده‏ها از پرسش‏نامه های دین‏داری، خودکارآمدی عمومی، معنای زندگی، آسایش روان‏شناختی و حمایت اجتماعی ادراک‏شده استفاده شد. برای تحلیل داده‏ها از روش آمار توصیفی، همبستگی و تحلیل مسیر استفاده شد. یافته‏ها نشان دادند که الف): مسیر تاثیر دین‏داری بر خودکارآمدی و معنای زندگی، مثبت و معنادار ولی مسیر دین‏داری و حمایت اجتماعی ادراک‏شده، معنادار نمی‏باشد و همچنین مسیرهای بین خودکارآمدی و آسایش روان‏شناختی، معنای زندگی و آسایش روان‏شناختی، حمایت اجتماعی ادراک‏شده و آسایش روان‏شناختی نیز مثبت و معنادار می‏باشند. ب): حمایت اجتماعی ادراک‏شده به صورت مستقیم بر آسایش روان‏شناختی تاثیر معناداری می‏گذارد ولی دین‏داری به صورت غیرمستقیم و از طریق متغیرهای میانجی خودکارآمدی و معنای زندگی، بر آسایش روان‏شناختی تاثیر می‏گذارد، ازاین رو می‏توان خودکارآمدی و معنای زندگی را به‏عنوان متغیرهای میانجی مناسب در رابطه بین دین‏داری و آسایش روان‏شناختی در نظر گرفت. همچنین در این پژوهش،51 درصد از تغییرات آسایش روان‏شناختی، توسط دین‏داری، حمایت اجتماعی ادراک‏شده، معنای زندگی و خودکارآمدی تبیین می‏شود.