بررسی تغییرات همودینامیک پس از تزریق محلول بی حسی مپیواکائین هیدروکلراید 3 درصد با محلول پریلوکائین 3 درصد + فلی پرسین

با توجه به اهمیت استفاده از داروهای بی‌حسی در بیماران با فشارخون بالا، این مطالعه به منظور مقایسه‌ی تاثیر مپیواکایین 3 درصد و پریلوکایین 3 درصد + فلی‌پرسین بر تغییرات همودینامیک بعد از تزریق بلاک عصب آلویولار تحتانی انجام گرفت تا به دندان‌پزشکان در انتخاب محلول‌های بی‌حسی جهت بیماران با فشارخون بالا با در نظر گرفتن اثرات همودینامیک آن‌ها به منظور فراهم کردن ایمنی بیماران کمک کند.

 در این مطالعه که یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه‌ی کور بود، 32 بیمار مراجعه‌کننده به بخش جراحی فک و صورت دانشکده‌ی دندان‌پزشکی شیراز در سال 1399 به دو گروه 16 نفره تقسیم شدند. در گروه اول، تزریق بلاک عصب آلویولار تحتانی با مپیواکایین 3 درصد و در گروه دیگر با پریلوکایین 3 درصد + فلی‌پرسین صورت گرفت. سپس از بیماران فشارخون سیستولی، فشارخون دیاستولی، ضربان قلب و درصد اشباع اکسیژن خون در 4 زمان قبل از تزریق، بلافاصله بعد از تزریق و 10 دقیقه پس از تزریق و 30 دقیقه پس از درآوردن دندان گرفته و ثبت شد و با آزمون آماری ANOVA و T-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند (0/05 > p value).

 بین دو گروه مپیواکایین و پریلوکایین، اختلاف معنی‌داری در تغییرات فشارخون سیستولی، دیاستولی، نبض و درصد اشباع اکسیژن خون قبل از تزریق بلاک عصب آلویولار تحتانی، بلافاصله پس از تزریق و 10 دقیقه بعد از تزریق و 30 دقیقه پس از در آوردن دندان وجود نداشت. اما در هر گروه به طور مستقل طی زمان‌های مختلف، فشارخون سیستولی و دیاستولی، تعداد ضربان قلب و میزان اشباع اکسیژن خون به طور معنی‌داری تغییر پیدا کرده بود. همچنین مپیواکایین باعث یک افزایش معنی‌دار آماری در فشارخون سیستولی بلافاصله پس از تزریق شده بود، اما بر خلاف آن، پریلوکایین به اضافه‌ی فلی‌پرسین این چنین نبود.

 بنابر یافته‌های مطالعه، پریلوکایین به اضافه‌ی فلی‌پرسین در مقایسه با مپیواکایین برای بی‌حسی موضعی در بیماران با فشارخون بالا توصیه می‌شود.