پیش بینی سازگاری زناشویی بر اساس مولفه های معنویت و خودشیفتگی در زوجین ساکن شهر تهران

 سازگاری زناشویی از مهم‌ترین مفاهیم در جهت تحکیم خانواده است و آگاهی از عوامل پیش‌بینی‌کننده آن اهمیت بسزایی دارد. در این زمینه، پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی سازگاری زناشویی بر اساس مولفه‌های معنویت و خودشیفتگی در زوجین ساکن شهر تهران انجام شد.

 روش این پژوهش توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری شامل تمامی افراد متاهل ساکن شهر تهران بود که از میان آنها 330 نفر به‌شیوه نمونه‌گیری دردسترس در سه پارک (قیطریه، لاله و شهر) انتخاب شدند و به پرسش‌نامه‌ سازگاری زناشویی لاک-والاس، پرسش‌نامه معنویت هال و ادواردز و پرسش‌نامه شخصیت خودشیفته NPI پاسخ دادند. در این پژوهش همه موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.

یافته‌ها:

 داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته‌های ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین مولفه‌های قدرت و اختیار با مدیریت برداشت؛ ناامیدی و بی‌ثباتی با خودنمایی؛ و بهره‌کشی با بیشتر مولفه‌های معنویت به‌جز بزرگ‌نمایی و بی‌ثباتی رابطه معناداری وجود داشت (001/0=P و 005/0=P). همچنین یافته‌های تحلیل رگرسیون نشان داد که مولفه ناامیدی در معنویت (001/0=P) و مولفه خودنمایی در خودشیفتگی (006/0=P) قادر به پیش‌بینی معنادار سازگاری زناشویی بودند.  

نتیجه‌گیری: 

با توجه به یافته‌های پژوهش، روان‌شناسان و مشاوران می‌توانند به مولفه‌های خودنمایی و ناامیدی به‌عنوان پیش‌بینی‌کننده‌های قوی سازگاری زناشویی توجه کنند و این مولفه‌ها می‌توانند در برنامه‌های آموزشی تحکیم خانواده و آموزش فرهنگ اجتماعی گنجانده شوند.