خدای پرده پوش

در میان معارف اسلامی، دعای جوشن کبیر نقش بسیار مهمی در امر خداشناسی دارد؛ تا آنجا که می توان آن را جامع ترین نسخه متنی که معرف ویژگی ها و اوصاف خداوند متعال است، شمرد. در فراز 22 این دعای شریف می خوانیم: «یا من اظهر الجمیل یا من ستر القبیح یا من لم یواخذ بالجریره یا من لم یهتک الستر یا عظیم العفو یا حسن التجاوز یا واسع المغفره یا باسط الیدین بالرحمه یا صاحب کل نجوی یا منتهی کل شکوی؛[1] ای آن که زیبایی را آشکار نمودی، ای آن که زشتی را پوشاندی، ای آن که بر گناه سرزنش نکردی، ای آن که پرده دری ننمودی، ای که گذشتت بزرگ، ای که نیکو درگذری، ای آمرزشت فراگیر، ای دستت به مهر گشوده، ای شنوای هر راز، ای سرانجام هر شکایت».[1]. محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج 91، ص 397 382.