توفیق درک لذت مناجات و عوامل سلب آن

یکی از ویژگی های مناجات با خدا به ویژه در ماه مبارک رمضان، جذاب و شیرین بودن آن است و این خود، موهبتی افزون بر موهبت یاد خداست ؛ چراکه در آن بنده هم به نعمت یاد خدا و ثمره های آن دست می یابد و هم از موهبت شیرینی این یاد برخوردار می شود؛ چنانچه امام سجاد (ع) عرضه داشت: «اللهم... متعنا بلذیذ مناجاتک و اوردنا حیاض حبک و اذقنا حلاوه ودک و قربک»:[1] بار خدایا! ما را از لذت مناجاتت بهره مند گردان و در آبگیرهای محبتت وارد گردان و شیرینی دوستی و قرب خودت را به ما بچشان. در دعای جوشن کبیر نیز می خوانیم: «یا من‏ ذکره‏ حلو»:[2] ای آن که یاد او شیرین است. همچنین در دعای عرفه آمده است: «یا من‏ اذاق‏ احباءه‏ حلاوه الموانسه»:[3] ای آن که شیرینی انس خود را به دوستان چشانده ای. استاد شهید مطهری می گوید: «... دنیای عبادت دنیای دیگری است. دنیای عبادت آکنده از لذت است؛ لذتی که با لذت دنیای سه بعدی مادی قابل مقایسه نیست. دنیای عبادت پر از جوشش و جنبش و سیر و سفر است،... دنیای عبادت شب و روز ندارد؛ زیرا همه روشنایی است، تیرگی و اندوه و کدورت ندارد، یک سره صفا و خلوص است».[4]
[1]. محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج‏91، ص 147.
[2]. همان، ج 1، ص 390.
[3]. همان، ج 92، ص 226.
[4]. مرتضی مطهری، مجموعه ‏آثار، ج ‏16، ص 419.